MatrIX: Κυτταρική δομή
- Δημοσιεύθηκε: 20/11/2018
1948!
Μια σημαδιακή χρονιά για τα αθλητικά δρώμενα του τόπου και το ξεκίνημα μιας επανάστασης στον χώρο του ποδοσφαίρου αλλά και της κοινωνίας μας γενικότερα.
Μέσα από τον διαχωρισμό και τον κατατρεγμό βρέθηκαν εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονταν για να δημιουργηθεί ένα Αθλητικό Σωματείο που θα έμελλε να γίνει τρόπος ζωής για ολόκληρες γενιές.
Τι ήταν όμως αυτό που συνέβηκε;
Τι χρειάστηκε να γίνει για να πραγματοποιηθεί το όνειρο σε πράξη και η πράξη σε Ιδέα;
Τι επακόλουθο είχε η δημιουργία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και ποια εμπόδια υπήρχαν για την υλοποίηση αυτού του ιστορικού γεγονότος;
Λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε την ιστορία.
Ξέρουμε για τον εμφύλιο στην Ελλάδα, για την αποκλεισμό των αριστερών αθλητών και για το εμετικό τηλεγράφημα προς τον ΣΕΓΑΣ.
Αυτό όμως δεν είναι ένα άρθρο για να θυμηθούμε πως δημιουργήθηκε η ΟΜΟΝΟΙΑ.
Απλά θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε γεγονότα και αφηγήματα που ακούαμε τόσα χρόνια από τους μεγαλύτερους μας. Και για να γίνει λίγο πιο ενδιαφέρον, λέω να το κάνουμε διαφορετικά το θεματάκι σήμερα με την ελπίδα να βγει ένα νόημα που θα το καταλάβει και το τελευταίο αγύριστο κεφάλι.
Ξεκινάμε λοιπόν:
Το πρώτο που βγαίνει πάντα από την ιστορία της ίδρυσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι το αίσθημα ανάγκης που ένιωθαν οι ιδρυτές της.
Ναι η αφορμή μπορεί να πρόεκυψε από το τηλεγράφημα του ακατονόμαστου όμως θα πρέπει να αναρωτηθούμε:
Είχαν μήπως καλύτερη μοίρα οι αριστεροί πριν το 48’;
Και βεβαία όχι!
Ο κατατρεγμός του αριστερού και του εργάτη ήταν στην καθημερινότητα μιας εποχής έτοιμης να εκραγεί.
Η καταπίεση μαζευόταν για χρόνια.
Η ψευδαίσθηση ότι αυτή η πραγματικότητα ήταν και το φυσιολογικό, όλο και πιο πολύ έπνιγε αυτούς που έψαχναν ολοένα και περισσότερο το βάλσαμο από τα δεσμά.
Το ξέσπασμα ήρθε και επιτέλους μια ομάδα ανθρώπων πήρε την απόφαση να γράψει ιστορία φέρνοντας το βάλσαμο ιδρύοντας την ΟΜΟΝΟΙΑ.
Φυσικά μόνο ρόδινη δεν ήταν η αρχή. Βρήκαν πολλές δυσκολίες και εμπόδια.
Δεν γίνονται δεκτοί στις τάξεις της ΚΟΠ και αναγκάζονται μαζί με άλλα νεοσύστατα Σωματεία να ιδρύσουν δική τους ποδοσφαιρική ομοσπονδία.
Το ότι όμως ξεκινούσαν από τα πολύ χαμηλά ποδοσφαιρικά επίπεδα του τόπου διόλου δεν τους χαλούσε ούτε τους ξένιζε.
Αλλά ακόμη και μετά την σταδιακή ενοποίηση του κυπριακού ποδοσφαίρου τα εμπόδια και ο πόλεμος ήταν ασταμάτητος.
Από τα πιο σκανδαλώδη όπως η σφαγή του 1972 στο πανελλήνιο πρωτάθλημα από τον εντεταλμένο της Χούντας διαιτητή Νίκο Ζλατάνο (Ο οποίος απολογήθηκε επίσημα σε ηλικία 84 χρονών για το συγκεκριμένο αγώνα), μέχρι και τα πιο μικρά όπως την εσκεμμένη απουσία ζεστού νερού από τα αποδυτήρια της ΟΜΟΝΟΙΑΣ για χρόνια όπως ανέφερε σε συνέντευξη ο γίγαντας τερματοφύλακας Νίκος Ελευθεριάδης.
Όπως και να το δεις κανείς δεν ήθελε να είχε επιτυχία το εγχείρημα της δημιουργίας ενός Σωματείου που αντιπροσωπεύει όλα αυτά που δεν συνάδουν με το κατεστημένο.
Η ιστορία όμως γνωστή, κανείς δεν κατάφερε να κάμψει αυτήν την ομάδα.
Πάντα μένουν χαραγμένα τα λόγια των πιο παλιών:
«H OMONOIA ήταν φόβητρο!
Έμπαινε στο γήπεδο σαν μανιασμένη!
Με τον κόσμο δίπλα της φωτιά, τέλειωνε το ημίχρονο και το σκορ ήταν 4, 5-0!»
Και πώς να μην είχε κόσμο φωτιά;
Για πολλά χρόνια αυτός ο κόσμος καταπιεζόταν από ανθρώπους που έκαναν τα πάντα για να μην σηκώσει κεφάλι.
Πώς να μην ήταν στο απόγειο της δόξας του αφού βρήκε μια ομάδα καταφύγιο για να χαίρετε την Κυριακή του;
Οι περιγραφές των παλιών για τις εποχές εκείνες ακόμα κόβουν βόλτες στο κεφάλι μου:
«Ξέρεις τι θα πει να μαζευόμαστε από όλη την Κύπρο και να γινόμαστε μια γροθιά;
Εκαθούμαστουν ούλλοι μαζί, ετρώαμε, επίναμε, εθωρούσαμε την μάππαν μας και ευχαρισκιούμασταν.
Δεν είχε περίπτωση να μην φύγουμε νικητές όπου και να παίζαμε. Κάθε περιοχή που επαέναμε ένιωθε μας που την πρώτη στιγμή ως την ώρα που ήταν να φύουμε. Και ήμασταν ουλλοι μια οικογένεια, χαμογελαστοί χαρούμενοι, εσιερούμαστε να ζούμε για εκείνη την μέρα και εκείνη την ομάδα».
Πραγματικά μια ιστορία σαν παραμύθι όταν αναλογιστείς από πού και πως ξεκίνησε η ΟΜΟΝΟΙΑ, με ποιους έπρεπε να τα βάλει, αλλά και την επίδραση που είχε στον κόσμο για να μετουσιώσει αυτό που λέμε η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι Ιδέα.
Μια ιστορία που αν η Κύπρος λεγόταν Hollywood θα γινόταν και γαμώ τις ταινίες.
Αλλά ας μην ξεχνιόμαστε όμως, διότι μιλήσαμε για λίγο διαφορετικό άρθρο σήμερα.
Έχω μια ιδέα!
Ας μαζέψουμε σκόρπιες προτάσεις του άρθρου και να τους δώσουμε ένα πράσινο χρώμα…
Ας ξεκινήσουμε το «βάψιμο»:
Η καταπίεση μαζευόταν για χρόνια.
Η ψευδαίσθηση ότι αυτή η πραγματικότητα ήταν και το φυσιολογικό όλο και πιο πολύ έπνιγε αυτούς που έψαχναν ολοένα και περισσότερο το βάλσαμο από τα δεσμά.
Το ξέσπασμα ήρθε και επιτέλους μια ομάδα ανθρώπων πήρε την απόφαση να γράψει ιστορία φέρνοντας το βάλσαμο ιδρύοντας την ΟΜΟΝΟΙΑ.
Το ότι όμως ξεκινούσαν από τα πολύ χαμηλά ποδοσφαιρικά επίπεδα του τόπου διόλου δεν τους χαλούσε ούτε τους ξένιζε.
Όπως και να το δεις κανείς δεν ήθελε να είχε επιτυχία το εγχείρημα της δημιουργίας ενός σωματείου που αντιπροσωπεύει όλα αυτά που δεν συνάδουν με το κατεστημένο.
«H OMONOIA ήταν φόβητρο!
Έμπαινε στο γήπεδο σαν μανιασμένη!
Με τον κόσμο δίπλα της φωτιά, τέλειωνε το ημίχρονο και το σκορ ήταν 4, 5-0!»
Για πολλά χρόνια αυτός ο κόσμος καταπιεζόταν από ανθρώπους που έκαναν τα πάντα για να μην σηκώσει κεφάλι.
Πώς να μην ήταν στο απόγειο της δόξας του αφού βρήκε μια ομάδα καταφύγιο για να χαίρετε την Κυριακή του;
«Ξέρεις τι θα πει να μαζευόμαστε από όλη την Κύπρο και να γινόμαστε μια γροθιά;
Εκαθούμαστουν ούλλοι μαζί, ετρώαμε, επίναμε, εθωρούσαμε την μάππαν μας και ευχαρισκιούμασταν.
Δεν είχε περίπτωση να μην φύγουμε νικητές όπου και να παίζαμε. Κάθε περιοχή που επαέναμε ένιωθε μας που την πρώτη στιγμή ως την ώρα που ήταν να φύουμε. Και ήμασταν ουλλοι μια οικογένεια, χαμογελαστοί χαρούμενοι, εσιερούμαστε να ζούμε για εκείνη την μέρα και εκείνη την ομάδα».
Όχι!
Ότι διαβάσατε με πράσινο χρώμα δεν διαδραματίστηκε το 1948, αλλά συμβαίνει σήμερα το 2018!
Τα λέμε…
MatrIX
