matrIX: Back to basics
- Δημοσιεύθηκε: 10/09/2018
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!
Μια μαγική λέξη που μας ταξιδεύει για αιώνες τώρα σε κόσμους καινούριους και παράξενους.
Ακόμη και αν είμαστε πιστοί για χρόνια, θα έρθει η στιγμή που θα μας εκπλήξει ευχάριστα ή δυσάρεστα.
Όμως τι είναι αυτό που έκανε το ποδόσφαιρο τόσο μαγικό και ξεχωριστό;
Υπάρχουν τόσα αθλήματα εκεί έξω, γιατί αυτός το παράδεισος και κόλαση μαζί να αγγίζει τα όρια λατρείας;
Το ποδόσφαιρο -ή πιο καλά η μάππα-, αυτό που οι αγνώμονες του είδους αρέσκονται να λένε «22 πελλοί που βουρούν ένα φουσκωμένο πετσί που πίσω» έχει κάτι που το κάνει ξεχωριστό.
Η μάππα λοιπόν είναι η Κυριακή!
Είναι ο καφές ο πρωινός πριν το ταξίδι προς το γήπεδο.
Το άνοιγμα της αθλητικής εφημερίδας ή της αθλητικής ιστοσελίδας για να διαβάσεις αυτά που ήδη ξέρεις.
Είναι ο ψιλοκαβγάς με τον κολλητό σου ποια θα ήταν η καταλληλότερη εντεκάδα και η επιβολή της δικής σου σύνθεσης.
Είναι η μπύρα στο fan club ή στο καφενείο.
Η μάζωξη με τα αδέλφια σου πριν τον αγώνα να τραγουδήσεις το όνομα της πάνω στο μπαρ.
Είναι το τύλιγμα των πανό, οι συνεδριάσεις όλη την προηγούμενη εβδομάδα, οι προκλήσεις του επερχόμενου αγώνα και η οργάνωση των μαζών.
Είναι το μάθημα που θα κάνεις στα παιδιά σου τι εστί «η ομάδα μας», από πού ήρθαμε και που πάμε.
Είναι τα πειράγματα στο σχολείο και στην δουλειά.
Είναι το κλεμμένο streaming από το εξωτερικό για να δεις αυτό που οι σπουδές σου κρατούν μακριά.
Είναι η φανέλα με το έμβλημα της ομάδας ή του συνδέσμου σου, το εισιτήριο στην μια τσέπη και τα τσιγάρα στην άλλη.
Και μετά από αυτό όλο το τελετουργικό, είναι η είσοδος στον ναό για να υπηρετήσεις το μεγαλείο της, να αγχωθείς, να χαρείς, να θυμώσεις, να λυπηθείς, να βρίσεις, να πικάρεις τον απέναντι.
Και στο τέλος να συνεχίσεις από εκεί που έμεινες.
Να βγεις έξω με τους κολλητούς να τα πιεις μέχρι να ξημερώσει για την νίκη, να κλάψεις για την ήττα, να μην απαντάς στα «τι έχεις;» της γκόμενας, να νιώθεις περήφανος ή προδομένος από την ομάδα σου και άμα λάχει να κάνεις και 5-6 τσαμπουκάδες για την τιμή της.
Είναι το τελευταίο σφύριγμα του Μάη που σηκώνεις το τρόπαιο.
Είναι η κλήρωση του καλοκαιριού για να μάθεις που ταξιδεύεις αφού για χρόνια αντικατέστησες τις διακοπές σου με το ευρωπαϊκό ταξίδι της ομάδας σου.
Είναι το αεροπλάνο, το ξενοδοχείο, το ταξίδι.
Και τέλος, η μάππα, είτε σου αρέσει είτε όχι είναι το άθλημα που σε έκανε να διαλέξεις ομάδα.
Όμως κάπου με την πάροδο του χρόνου, χάσαμε τον δρόμο.
Χάσαμε την ουσία και το νόημα.
Ξεχάσαμε τι είναι το ποδόσφαιρο και τι προσδιορίζει.
Και για όλα φταίμε εμείς.
Τι χρειάστηκε πραγματικά να θυσιάσουμε για ακόμη ένα τρόπαιο και για ακόμη μια έξοδο στην Ευρώπη;
Πόση αυτοεκτίμηση και οπαδική ταυτότητα έπρεπε να πουλήσουμε επιτέλους για να φτάσουμε το τραίνο των αντιπάλων μας;
ΠΟΣΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΣ;
Και για να προλάβω τον δημόσιο λιθοβολισμό στην μέση της πλατείας, δεν είναι ότι το τρόπαιο δεν έκανε ποτέ το ποδόσφαιρο μαγικό, ή η καταξίωση στο πρωτάθλημα ή τα ταξίδια.
Αυτά ναι είναι η επιτομή και η κορύφωση της ιστορίας που καταγράφεις με την ομάδα σου.
Και σίγουρα είναι ένα από τα πιστοποιητικά που χρειάζεσαι για να μπεις στην λίστα με τις μεγάλες ομάδες.
Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε από τρόπαια, εξάλλου εμείς τους μάθαμε τον όρο.
Μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε οπαδικά μέσα από τα ταξίδια και τα τρόπαια.
Όμως εκεί που στέρεψαν οι λύσεις και χανόταν η λογική έπρεπε να κάνουμε ένα βαθύ στοχασμό και μια επαναπροσέγγιση του τι κάνουμε εδώ.
Το κράμα οπαδού που μας χαρακτηρίζει εξάλλου μας οδηγούσε πάντα σε συλλογισμό και προβληματισμό.
Πάντα για όλα.
Είτε αυτό σήμαινε ότι μιλούσαμε για κάτι αγωνιστικό, πολιτικό, ανθρωπιστικό ή κοινωνικό.
Δεν ήμασταν ποτέ οπαδοί της στιγμής ούτε εφήμεροι ποδοσφαιρικοί επισκέπτες.
Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης μας από ανθρώπους που δεν θέλουν να θυμηθούν τι είναι το ποδόσφαιρο και τι πρέσβευε η ομάδα μας απέναντι στην ιστορία και το κόσμο της, ήταν διαχρονικά το σαράκι που έτρωγε μέρα με μέρα τα σωθικά μας.
Αυτό το σύνδρομο γεφύρι της Άρτας που ξήλωνε και έραβε κάθε χρονιά την ομάδα μας με κούφιες υποσχέσεις και καταστροφικές επιλογές, μας οδηγούσε πλέον σε ένα απρόσμενο αλλά και αδιανόητο προορισμό.
Και παρ’ όλες τις προσπάθειες που καταβάλαμε δεν θα ποντάραμε ποτέ σε ένα στοίχημα (ξε)πουλημένο.
Για αυτό είχε έρθει η ώρα να θυμηθούμε τι είναι το ποδόσφαιρο.
Να πιστέψουμε στην έννοια του που στην πραγματικότητα είναι τόσο απλή και όμορφη.
Να επικεντρωθούμε στο οπαδικό ένστικτο μακριά από παιχνίδια σκευωρίας και συνομωσίας.
Για αυτό και κάτσαμε να συλλογιστούμε και να προβληματιστούμε.
Κόπασε για λίγο η φασαρία και ο σαματάς και επήλθε η ηρεμία.
Η δική μας ηρεμία.
Αυτή που είναι λίγο διαφορετική από τις υπόλοιπες.
Το επικίνδυνο είδος ηρεμίας.
Αυτό πριν την φουρτούνα, πριν το ξέσπασμα.
Ένα ξέσπασμα που δεν ήρθε βιαστικά αλλά συλλογικά και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ.
Ρίξαμε συθέμελα το ετοιμόρροπο γεφύρι πίσω μας για να κτίσουμε πόλεις που θα γίνουν τραγούδι στο όνομα της.
Θυμηθήκαμε το παρελθόν, μάθαμε από το παρόν και κοιτάξαμε μόνο το μέλλον.
Ένα μέλλον αγνά ποδοσφαιρικό και οπαδικό.
Τι να κάνω τα τρόπαια αν πάψω να αγαπώ το ποδόσφαιρο;
Τι να κάνω τους ευρωπαϊκούς ομίλους αν πρέπει να πουλήσω και την τελευταία ικμάδα περηφάνιας που κουβαλώ για την ομάδα μου;
Ναι ναι ξέρω.
Είμαστε ρομαντικοί, ψευτοεπαναστάτες και άλλα πιασάρικα επίθετα που λειτουργούν ως παυσίπονο στις ενοχές σας.
Δεν είναι τόσο περίπλοκο όμως.
Απλά θέλουμε τις Κυριακές μας να μπαίνουμε στο γήπεδο οπαδοί και όχι πελάτες με barcode.
Και πιστέψτε μας δεν τα λέμε αυτά για να ιντριγκάρουμε καταστάσεις.
Δεν το έχουμε ανάγκη εξάλλου. Εμείς κάναμε ειρήνη με την ιδέα μας.
Δανειζόμαστε λεγόμενα και σχηματίζουμε εικόνες αυτοεξευτελισμού.
Όσο για εμάς…
Την ίδια ώρα που θα μας βλέπετε παραξενεμένοι από πού πηγάζει η χαρά μας, εμάς θα σχηματίζεται ένα ανακουφισμένο χαμόγελο στην άκρη των χειλιών μας.
Γιατί κάποτε τα λίγα και τα απλά, είναι το μόνο που χρειάζεσαι για να βρεις την δική σου ψυχική γαλήνη και ελευθερία.
Και ναι θα μας βρείτε στα βουνά και στα λαγκάδια να τρέχουμε ξωπίσω από ένα τρελό όνειρο.
Εκεί στις αλάνες τις λασπωμένες όπου γεννήθηκε το ποδόσφαιρο.
Εκεί ακριβώς θα δίνουμε ραντεβού στην πιο λασπωμένη γη που μας χάρισε η Θεά μπάλα για γήπεδο, και συνάμα μια κερκίδα διαμάντι με τις πιο καθαρές και περήφανες ψυχές.
matrIX
