Αυτοί που ξέρουν να τιμούν φανέλες μένουν στην Ιστορία
- Δημοσιεύθηκε: 28/11/2015
Ένα εξαιρετικό κείμενο για την εποχή που υπήρχαν αληθινοί ποδοσφαιριστές που ξέρουν να αγαπούν τους συλλόγους που τους έκαναν θρύλους. Μια συμβίωση του ρομαντισμού και του επαγγελματισμού. Την ίδια εποχή (2000) που στη Κύπρο μερικά πουλημένα αρχίδια φορούσαν την μισησμένη φανέλα του αποελ φτύνοντας την ΟΜΟΝΟΙΑ που τους έκανε μάγκες.
Η μέρα που έκλαψε ο Μπατιστούτα
Είναι 26 Νοεμβρίου του 2000 και ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα παίζει για πρώτη φορά αντίπαλος με τη Φιορεντίνα. Η Ρόμα υποδέχεται στο Ολίμπικο τους “βιόλα” με μοναδικό στόχο τη νίκη που θα την κρατήσει σε πορεία τίτλου, έναν τίτλο που έψαχνε διακαώς από το 1983. Για 83 λεπτά οι φιλοξενούμενοι αμύνονται εξαιρετικά, κλείνοντας όλους τους χώρους και μαρκάροντας ιδανικά τον Μπατιστούτα, που μετά από 9 χρόνια και 168 γκολ στην Ιταλία έχει αποκτήσει το προσωνύμιο “Μπατι-γκόλ”. Μια στιγμή αδράνειας σ” εκείνο το σημείο όμως είναι αρκετή.
Η μπάλα στρώνεται έξω από την περιοχή στον Αργεντινό και πριν προλάβει κάποιος αμυνόμενος να τον μαρκάρει αυτός την στέλνει μ” ένα υπέροχο δεξί σουτ στα δίχτυα του Τόλντο. Οι οπαδοί της Ρόμα πανηγυρίζουν σαν τρελοί, ο πάγκος της ομάδας έχει γίνει ένα κουβάρι χαράς, όλοι οι παίκτες των γηπεδούχων πέφτουν εκστασιασμένοι πάνω στον σκόρερ. Ο Μπατιστούτα δεν πανηγυρίζει. Έχει κλειστά τα μάτια κι όταν τα ανοίγει, αυτά είναι βουρκωμένα.
