Βήμα Φιλάθλου: Προχωράμε αδέρφια

Πολλοί μας ζητάνε να αναθεωρήσουμε. Να επιστρέψουμε στα γήπεδα τώρα που η ομάδα είναι ανεβασμένη. Φίλοι μου σας καταλαβαίνω σας νοιώθω, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να συμφωνήσω. Οπαδικά ανεμούρια δεν ήμασταν ποτέ και ούτε σκοπεύουμε να γίνουμε. Αν αποφασίζαμε κάθε φορά σύμφωνα με το αγωνιστικό ρεύμα της ομάδας τότε αυτό δεν θα μας έκανε ένα οργανωμένο σύνολο αλλά μια καλοκουρδισμένη χορωδία με τραγούδια και παρουσία κατά παραγγελία. Εμείς όμως τραγουδάμε γιατί αγαπάμε, μαέστρος μας είναι η καρδιά μας και τραγούδια μας τα βιώματα και τα ταξίδια μας. Αυτά που θέλουν να μας πάρουν με τους νόμους και τις αποφάσεις τους αυτοί που δεν έμαθαν ποτέ να αγαπούν χωρίς αντάλαγμα. Αυτονων που η τσέπη τους πάντα ήταν πιο μεγάλη από την καρδιά τους.

Οι ιδέες φίλοι μου δεν αναθεωρούντε ούτε σηκώνουν παζάρια. Δεν συμπιέζονται για να χωρέσουν κάπου. Είτε τις ασπάζεσαι όπως έχουν είτε τις αφήνεις για κάποιον που μπορεί να τις υιοθετήσει. Την Κουβανική επανάσταση ξεκίνησαν στα βουνά 20 αντάρτες οι οποίοι επέζησαν μετά την αρχική απόβαση. Τι θα γινόταν άραγε αν αναθεωρούσαν και αυτοί μετά τον αποδεκατισμό των υπόλοιπων συντρόφων τους? Πόσο μάταιος θα ήταν ο χαμός τους αν δεν συνέχιζαν το έργο που ξεκίνησαν?

Η προσωρινή λάμψη του γυαλιστερού τροπαίου δεν μας τυφλώνει ούτε μας ζαλίζει. Γιατί τα τρόπαια σκουριάζουν με το καιρό, θαμπώνουν με τα χρόνια. Μένουν μόνα στα ράφια της τροπαιοθήκης να θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν. Σημασία όμως έχει να υπάρχει και μέλλον.

Η ιδέα για ένα ελεύθερο ποδόσφαιρο αξίζει όσο όλα τα τρόπαια του κόσμου, δεν υπάρχει μέταλλο αρκετό σε αυτό τον πλανήτη να κατασκευάσει αρκετά κύπελα να την αντισταθμίσει. Για αυτή την ιδέα παλεύουμε, για αυτήν πολεμάμε. Για να υπάρχει ποδόσφαιρο για τον λαό και όχι μόνο για τους μεγαλοπαράγοντες και τους χορηγούς. Να μην θέλεις ρε γαμώτο ένα μίνι δάνειο ρε για να πας στον αγώνα Για να μην έχουμε 100 κάμερες πάνω από τα μούτρα μας λες και είμαστε η Τζούλια Αλεξανδράτου και προπαντώς να μην περνάμε μια “ιερά εξέταση” για να πάρουμε ένα εισιτήριο στα χέρια μας. Για να μπορούμε να φωνάξουμε “Γκοοοοολ, άντε γαμηθείτε ” όσο πιο δυνατά θέλουμε ρε, χωρίς να έρθουν τα σεκιούριτι να μας συνετίσουν και να μας καθίσουν και πάλι στη θέση μας. Για να μην έχουμε θέση ρε γαμώτο, να κοιτάζουμε ενδιάμεσα από τα κεφάλια των μπροστινων για να δούμε λίγο την εκτέλεση του φάουλ και όχι να παραπονιέται ο πίσω και ο δίπλα γιατί στεκόμαστε στο γήπεδο. Ναι ρε να μπορούμε να στεκόμαστε όπου γουστάρουμε και να χοροπηδάμε σαν τρελλοί πάνω στα πέταλα. Έτσι μας αρέσει ρε, έτσι το μάθαμε. Έτσι θέλουμε να το μάθουν και τα παιδιά μας. Να μπορούν μια μέρα να κλάψουν πάνω στις κερκίδες όπως κλάψαμε και εμείς, πιρν να γίνει και αυτό παράνομο. Πριν να θεωρηθεί και αυτό ακραία συμπεριφορά. Να μπορούν να αγκαλιάζονται ελεύθερα σε κάθε γκολ, να μπορούν να τραγουδάνε για την ομάδα και τους αντιπάλους χωρίς να κινδυνεύουν με αποκλεισμό για ανάρμοστη συμπεριφορά. Να πηγαίνουν γήπεδο και να μην αντικρύζουν τις κουκούλες της αστυνομίας λες και πάνε για αγώνα στη Βαγδάτη. Να μπορούν να νοιώσουν αυτά που νοιώσαμε εμείς, πριν το συναίσθημα γίνει και αυτό παράνομο σε αυτή τη κοινωνία

Για αυτά παλεύουμε αδέρφια. Για αυτά σας ζητάμε να μας στηρίξετε. Και αν δεν μπορείτε να μας στηρίξετε τουλάχιστον μην μας κακολογείτε. Αφήστε μας να παλέψουμε και κάντε και εσείς αυτό που προστάζει η καρδιά σας. Ο καθένας το δρόμο του λοιπόν με οδηγό την συνείδηση του. Αυτή μόνο ξέρει τα μονοπάτια που δεν θα μετανοιώσεις ποτέ που τα περπάτησες…..

Περήφανος Θυραεννιώτης μια ζωή. Προχωράμε αδέρφια. Το σακίδιο μας φορτωμένο με ελπίδες, και τα όπλα μας σφιχτά στα χέρια. Προχωράμε….

Α.Α | Βήμα Φιλάθλου | [email protected]