Μία δύσκολη δοκιμασία
- Δημοσιεύθηκε: 15/04/2014

Δυστυχώς την τελευταία εβδομάδα ακούσαμε και είπαμε πάρα πολλά όλοι μας. Φτάσαμε στο σημείο να βρίζουμε ο ένας τον άλλον, να κρίνουμε και να αμφισβητούμε τον ΟΜΟΝΟΙΑτισμό του κάθενός από εμάς και κυρίως να έχουμε δημιουργήσει μία κατάσταση χάους ανάμεσα στις τάξεις των οπαδών μας.
Δικαιολογημένα και μη, ο κάθε ένας εκφράζει την δική του άποψη, με βάση τα όσα ξέρει και τα όσα πιστεύει. Δεν θα κρίνω ούτε θα σχολιάσω τις απόψεις που ακούστηκαν, αφού δεν βρήκα κάποιαν με την οποία μπορώ να ταυτιστώ εκατό τα εκατό, αλλά ούτε κάποια με την οποία διαφωνώ κατηγορηματικά.
Παρόλα αυτά, για πρώτη φορά προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου σε μία δύσκολη δοκιμασία, κοντράροντας το μίσος που κρύβω μέσα μου για τους ακατονόμαστους με την περηφάνια μου σαν ΟΜΟΝΟΙΑτης… και απέτυχα. Είπα λοιπόν στον εαυτό μου ότι δεν θα πάω με την μάζα και προ πάντων δεν θα αναγκάσω τον εαυτό μου να φθήρει, άθελα του, την αγάπη και το πάθος του για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Και ότι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό, είναι να πάω στο γήπεδο ξεχνώντας βαθμολογικές κατατάξεις και συμφέροντα, και να φωνάξω μια φορά για μένα και για κανέναν άλλο. Να υψώσω τα χέρια μου και να τα δώσω όλα γιατί έτσι έχω μάθει από παιδί, γιατί έτσι με έχει μάθει η ιστορία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και αυτοί που την έγραψαν. Γιατί θέλω να παραμείνει αγνή και όμορφη μέσα στην καρδιά μου, έτσι όπως είναι από την ημέρα που γεννήθηκα μέχρι και την ημέρα που θα πεθάνω… και πέτυχα. Με την συνείδηση μου καθαρή πλέον και αφού τελείωσε ο αγώνας, νιώθω το ίδιο αγνός και καθαρός όσο πριν, ξέροντας ότι έκανα αυτό που μπορούσα… αυτό που έπρεπε.