Μια ιστορία απ`το μπαούλο


Τις τελευταίες μέρες μιλάμε για συμφέροντα ατόμων που εμπλέκονται στο Δ.Σ. και έχουν εξωτερικά συμφέροντα.

Με αυτή τη συζήτηση να μου χαϊδεύει τα αυτιά, ταξίδεψε το μυαλό μου και μου ήρθε στο νου μια ιστορία που είχα ακούσει, μια ιστορία απ`τα παλιά, από εκείνες που ξεθώριασαν αλλά δεν σβήστηκαν, που αν ψάξεις λίγο σε ένα μπαούλο θα τις βρεις κάπου σκονισμένες να περιμένουν το ανάγνωσμα σου.

Καθόμασταν που λέτε μια φορά και ένα καιρό μια μεγάλη παρέα, αλλά που δεν ήταν φίλοι μεταξύ τους, από τις άλλες που τις αναγκάζουν οι συγκυρίες να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, και μιλούσαμε για να μιλάμε, γνέφαμε για να μη χτυπηθούμε και χαμογελούσαμε για να μη βρίσουμε.

Μέσα σε αυτή τη χαοτική συζήτηση που έμοιαζε περισσότερο με πάρτι στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ κάποιου του είχε ξεφύγει πως ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, εμμμ Στέλιος ο Μυλωνάς ήθελα να πω, είχε ένα υιό που έπαιζε μπάλα στις ακαδημίες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.

Αυτός ο μικρός δεν ήταν και τόσο σπουδαίος, πράγμα που δεν πείραζε φυσικά, αφού ο σκοπός της ακαδημαϊκής του στήριξης και η ενασχόληση του με την στρογγυλή θεά ήταν για να βγαίνει από το στρατό και όχι με σκοπό να γίνει μεγάλος και τρανός σαν τον πατέρα του.

Ακόμη ένας όμως είχε αυτό το όμορφο, αγνό, προνόμιο… ο κύριος Τσαγγάρης βλέπετε που μαζί με τον Ριχάρδο, μαζεύανε τους τόκους, ότι δεν μάζεψε η εφορία.

Και έτσι οι 2 τους συνέχισαν να βολεύονται αυτοί, τα παιδιά τους και εμείς… χειρότερα. Αν έχετε και εσείς ένα υιό που δυσκολεύεται στον στρατό, μη διστάσετε, οι εκλογές για Δ.Σ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ πλησιάζουν. Ή μήπως όχι;;

Ο βολεμένος