Τελικά μας κατάλαβαν;
- Δημοσιεύθηκε: 17/12/2013
Όπως γράψαμε και σε προηγούμενο άρθρο οι μόνοι που δεν αξίζει να υποφέρουν για την ήττα είναι οι χιλιάδες των ΟΜΟΝΟΙΑτων. Εμείς αδέρφια ότι ήταν να κάνουμε το κάναμε και με το παραπάνω. Στο τελευταίο κείμενο του Hoolifan υπήρχε τα πιο κάτω λόγια. Διαβάστε τα και απαντήστε ο καθένας στον εαυτό του την πιο κάτω ερώτηση:
ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ;;;
Απόσπασμα από το τελευταίο άρθρο του Hoolifan:
“Έχω να προτείνω κάτι. Την επόμενη φορά ας πάρουν ένα ρεπό οι παίκτες μας από τη προπόνηση, ας χάσουν λίγη εξάσκηση από την τακτική ας στερηθούν την γνώση κάποιας ντρίπλας ή συστήματος.
Ας έρθουν μια βόλτα από τη μπουτίκ το βράδυ, μια μέρα πριν κυκλοφορήσουν τα εισιτήρια . Να δούνε το λαό τους που ξενυχτά στη παγωνιά για να πάρει το χαρτί. Να δουν τα μάτια μας τα ταλαιπωρημένα από τη κούραση που όμως θα γεμίσουν χαρά μόλις τους αντικρύσουν. Να αγγίξουν τα χέρια μας τα σκισμένα από το κρύο, που όμως ακόμη κάνουν τις πιο θερμές χειραψίες. Να τους φιλέψουμε κρασί, να τους δώσουμε να φάνε κάτι από το φτωχικό τραπέζι μας. Να σηκωθούμε, να τους δώσουμε την καρέκλα μας να καθίσουν πιο κοντά στη φωτιά, έστω και αν τα μπουφάν τους δεν έχουν τρύπες σαν τα δικά μας. Να σταθούμε γύρω τους με το χαμόγελο στα χείλη, σαν τα παιδιά σε κατασκήνωση. Να μας πούνε για τις οικογένειες, τις πόλεις και τις γειτονιές τους. Να τους δείξουμε τις δικές μας, τις πολυκατοικίες και τις αλάνες που μεγαλώσαμε εμείς. Να μας μιλήσουν και να μας ακούσουν.
Προπάντων να μας ακούσουν. Να γελάσουμε μαζί, να πούμε ιστορίες παλιές, να θυμηθούμε, να μείνουμε σιωπηλοί για λίγο. Να θυμηθούμε. Να τους πούμε για τα παιδικά μας όνειρα, που πιάσαμε τριάντα και ακόμα τα βλέπουμε τις νύχτες, για τα μεγάλα μας θέλω που μένουν ανεκπλήρωτα περιμένοντας τους σωτήρες να φανούν. Να μας καταλάβουν.
Μπορούν να μας καταλάβουν? Να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί μας, μια ασήμαντη απλή φωτογραφία μες τις πολλές που μπορεί αργότερα να ξεχάσουν, που όμως εμείς θα δείχνουμε περήφανα στα παιδιά μας μετά από χρόνια σαν μεγαλώσουν. Που θα τους λέμε για εκείνη τη βραδιά που γνωρίσαμε τους μεγάλους παίχτες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Και σαν έρθει η ώρα για να φύγουν, να τους καληνυχτίσουμε όλους ένα προς ένα, να τους σφίξουμε το χέρι, να τους χτυπήσουμε φιλικά στον ώμο. Να τους ευχαριστήσουμε και να τους πούμε « Να πάτε στο καλό».
Εμείς όμως θα μείνουμε. Έχουμε ακόμα ώρες. Και χωρίς άλλη κουβέντα να πούμε ή να πουν, να μας καταλάβουν. Να μας δούνε στα μάτια και να καταλάβουν….
Μπορούν να μας καταλάβουν? Να το αποδείξουν”
