Αλέξη ζεις, η λάμψη της εξέγερσης είναι παντοτινή

Δημοσιεύθηκε: 06/12/2013

ΑΛΕΞΗ ΖΕΙΣ, Η ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ

Στις 6 Δεκέμβρη στην Αθήνα μια σφαίρα ήρθε να αναταράξει τα πάντα. Μια κρατική δολοφονία ήταν όχι τόσο η αιτία αλλά η αφορμή για να ξεσπάσει μια εξέγερση σε όλη την Ελλάδα αλλά και να βγάλει χιλιάδες κόσμο στους δρόμους σε όλη την γη. Ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από το όπλο του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. O Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ το δεκαπεντάχρονο παιδί, με την συνέργεια του συναδέλφου του Σαραλιώτη.

Έχει σημασία να δούμε πως ακριβώς έγιναν τα γεγονότα. Οι 2 μπάτσοι εκείνο το βράδυ ενώ είχαν δεχθεί κλήση να πάνε σε άλλη περιοχή, εντελώς αναίτια προτίμησαν να πάνε στα εξάρχεια. Εκεί όταν αντίκρισαν μια παρέα 4-5 παιδιών σε ένα πεζόδρομο, τους επιτέθηκαν φραστικά απαιτώντας να μάθουν από τα παιδιά γιατί βρίσκονταν εκεί! Αφού επικράτησε για λίγο ένταση, χωρίς να δεκτούν όμως καμιά επίθεση, εφυγαν και επέστρεψαν λίγα λεπτά πεζοί με τα όπλα τους! Χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό άρχισαν να απειλούν τα παιδιά που απλά κάθονταν εκεί! Τα παιδιά απλά είπαν ότι δεν ενοχλούν κανένα και δεν πρόκειται να φύγουν. Τότε ο Κορκονέας σήκωσε το όπλο του και αφού σημάδεψε πυροβόλησε στην καρδία το Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο! Ο Σαραλιώτης δεν έκανε καμία προσπάθεια να τον εμποδίσει. Στην συνέχεια έφυγαν με χαλαρό περπάτημα, σαν «κύριοι», από το σημείο αδιαφορώντας για τις σπαρακτικές κραυγές των νεαρών για ασθενοφόρο, επικοινώνησαν με το κέντρο και ψευδώς είπαν ότι δέχτηκαν επίθεση από τριάντα αναρχικούς. Για την υπόλοιπη μισή ώρα δεν απαντούσαν στο κέντρο για το τι είχε συμβεί.

Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Η είδηση της δολοφονίας διαδόθηκε άμεσα σε όλη την Ελλάδα και χιλιάδες νέοι άνθρωποι, μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι αλλά και μεγαλύτεροι ξεχύθηκαν στους δρόμους από την πρώτη στιγμή. Το ποτάμι της οργής ήταν ασυγκράτητο. Το ασφυκτικό κλίμα της κρατικής καταστολής που προυπήρχε σε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, βρήκε την απάντηση του σ’ αυτή την πρωτόγνωρη έκρηξη μέσα από τις πέτρες, τα μπουκάλια και τις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα που πραγματοποιούσε η εξεγερμένη νεολαία.

Η Ελλάδα ξύπνησε να δει τα παιδιά της να σπάνε τις βιτρίνες όχι τόσο των πολυεθνικών μαγαζιών και των τραπεζών, αλλά της αυταπάτης για το τι πραγματικά γινόταν σ αυτή την κοινωνία. Η οικονομική κρίση η αυταρχική κυβερνητική πολιτική και η δολοφονία δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι αγώνες που είχαν προηγηθεί, η εμπειρία και η συσσωρευμένη οργή του λαού συμπυκνώνονταν στο σύνθημα «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες.

Σαν ένας από τους τυχερούς που βίωσαν τα γεγονότα στην Αθήνα από την πρώτη στιγμή, έζησα κάτι το μοναδικό που δεν μπορεί να περιγραφεί, ούτε να αποτυπωθεί σε ένα χαρτί σε 1-2 σελίδες. Ειδικότερα αυτό που έγινε το βράδυ της δολοφονίας όταν χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, ακόμα και αυτοί που θεωρούνταν φιλήσυχοι και αδιάφοροι, συγκρούονταν με κάθε μέσο με τους μπάτσους μέχρι το πρωι!

Τις επόμενες μέρες παράλληλα με τις διαδηλώσεις και συγκρούσεις, ο εξεγερμένος κόσμος προσπάθησε να οργανώσει την δράση του. Μαθητές και φοιτητές, αποφάσιζαν μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις να καταλάβουν πανεπιστήμια και σχολεία, συμμετέχοντας σε πολύωρες καθημερινές κινητοποιήσεις. Μέσα από τις καταλήψεις γινόταν συζητήσεις και συντονισμός όχι μόνο για τις άμεσες δράσεις αλλα και για το πως μπορεί αυτή η εξέγερση να ανατρέψει όχι μόνο την κυβέρνηση των δολοφόνων αλλά και γενικότερα το σύστημα. Μπορεί τελικά να μην κατάφερε να φέρει την ανατροπή αλλά έφερε την ελπίδα. Έδωσε άλλη πνοή στους αγώνες που έρχονταν, έδειξε σε μια ολόκληρη γενιά τι σημαίνει να αγωνίζεσαι να διεκδικείς και να νικάς καθημερινά.

Η αλληλεγγύη στην εξέγερση του Δεκέμβρη ξεπέρασε τα σύνορα σ όλο τον κόσμο. Η ελληνική πρεσβεία πολιορκήθηκε παντού από οργισμένους διαδηλωτές για την δολοφονία του Αλεξη και την γενικότερη κρατική πολιτική. Έτσι και στην Κύπρο πραγματοποιήθηκαν εκείνες τις μέρες διαδηλώσεις αλληλεγγύης. Εμεις και σαν οπαδοί συμμετείχαμε μαζικά και μαχητικά στις κινητοποιήσεις. Στην πρώτη κινητοποίηση έγιναν και 2 συλλήψεις διαδηλωτών στην ελληνική πρεσβεία. Η Θυρα9 ήταν το μοναδικό οπαδικό σύνολο που πραγματοποίησε πορεία για την δολοφονία, μια βδομάδα μετά, και πριν την έναρξη ποδοσφαιρικού αγώνα της ομάδας μας. Ήταν μια μαζική και δυναμική πορεία στην οποία κυριάρχησαν τα συνθήματα ενάντια στην αστυνομική καταστολή. Έίναι χαρακτηριστικό ότι πριν ακόμα ξεκινήσει η πορεία έκαναν την εμφάνιση τους ασφαλίτες που επιχείρησαν να διεισδύσουν στην πορεία αλλά έγιναν άμεσα αντιληπτοί και αναγάστηκαν να αποχωρήσουν. Έχουμε και φωτογραφικό υλικό που μαρτυρά την παρουσία τους.

Σαν οπαδοί έχουμε βιώσει έντονα την κρατική καταστολή από τους αλήτες της αστυνομίας, ιδιαίτερα εμείς οι οργανωμένοι. Μάλιστα μόλις τον επόμενο μήνα μετά την δολοφονία του Αλέξη, ζήσαμε κάτι χωρίς προηγούμενο για τα κυπριακά γήπεδα όταν σε ματς με τους ακατανόμαστους και χωρίς εκείνη την ώρα να συμβαίνει το παραμικρό, τα ένστολα καθάρματα της ΜΜΑΔ έκαναν αναίτια έφοδο στη κερκίδα μας και κτυπούσαν με απίστευτη αγριότητα όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Και δεν έμειναν εκεί αφού έπνιξαν στα δακρυγόνα την κερκίδα προκαλώντας πανικό σε 5 χιλιάδες άτομα, πολλοί από τους οποίους ένιωθαν για πρώτη φορά τα δακρυγόνα. Σίγουρα όμως η μαζική οργισμένη απάντηση που πήραν από μας θα τους θύμισε κάτι από την εξέγερση του Δεκέμβρη.

Οι αιτίες που άναψαν τις φωτιές του Δεκέμβρη δεν είναι άσχετες με όσα ζούμε στην κυπριακή πραγματικότητα. Στην ”δημοκρατική” μας Κύπρο εκείνες τις μέρες ένας Σύρος μετανάστης δολοφονήθηκε από τους μπάτσους επειδή τόλμησε να κυκλοφορεί λαθραία” ενώ λίγους μήνες αργότερα, δέκα αστυνομικοί αθωώθηκαν για τον ξυλοδαρμό 2 φοιτητών που είχε καταγραφεί μάλιστα από βίντεο! Σήμερα ζούμε και μεις δυστυχώς σε εποχές μνημονίου και όπως φαίνεται ακολουθούμε γοργά τα βήματα της Ελλάδας σε ότι αφορά τα αποτελέσματα της εγκληματικής πολιτικής τραπεζιτών αφεντικών και πολιτικών, με την φτώχεια και την ανεργία να αυξάνονται συνεχώς. Δημιουργούνται ραγδαία οι κοινωνικές συνθήκες ανέχειας που αργα η γρήγορα θα φέρουν και το δικό μας ξέσπασμα ενάντια στο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. Γι αυτό πρέπει εμεις να αγωνιζόμαστε διαρκώς με όλες μας τις δυνάμεις..Γιατί και η δική μας ώρα πλησιάζει..