Ο γύρος της Λευκωσίας και το αποέλ- Eintracht, με «γερμανικό» μάτι…
- Δημοσιεύθηκε: 04/10/2013
Ήταν περίπου γύρω στις 2 το μεσημέρι, όταν έσμιξα και εγώ με τους υπόλοιπους οπαδούς της Eintracht Frankfurt, εκεί στα στενά σοκάκια της παλιάς Λευκωσίας…
Η μπύρα έρεε άφθονη, ως είθισται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά όποιουδήποτε παιχνιδιού γερμανικής ομάδας.
Παρατηρούσαμε τους Ελληνοκύπριους, να μας θαυμάζουν και διερωτόμασταν αν πράγματι το ίδιο κάνουν, αν δουν δικούς τους οπαδούς μεθυσμένους να τραγουδάνε για ώρες στους δρόμους… Ή άραγε, αν είναι Ελληνοκύπριος ο οπαδός, τότε είναι κάποιος αλήτης και όχι οπαδός…
Η ώρα περνούσε, ο αδελφός δίπλα όπου έβρισκε κατουρούσε, οι Ελληνοκύπριοι συνέχιζαν να μας γουστάρουν.
Πλησιάζει η ώρα της αναχώρησης με προορισμό το γήπεδο της πρωτεύουσας. Πλησιάζουμε τα λεωφορεία. Ξαφνικά, διαπιστώνουμε ότι στο δικό μας λεωφορείο κανείς αδελφός δεν είχε προπληρώσει. Δημιουργείται ένταση, φωνές και διαπληκτισμοί με τον Ελληνοκύπριο οπαδό. Γνωρίζοντας τους οπαδούς μας, ήξερα ότι ήταν θέμα δευτερολέπτων για να γίνει το κακό…
Όπως και έγινε… Ο Ελληνοκύπριος οδηγός του λεωφορείου, κτυπήθηκε κατά λάθος από έναν οπαδό της ομάδας μας. Σπεύδει η ΜΜΑΔ. Τα ένστολα κυνηγόσκυλα, αποστομώνουν τον συμπατριώτη τους οδηγό του λεωφορείου μας: « Ε κουμπάρε, μπορείς να αναγνωρίσεις ποιος εν που σε έδερε, ή να φύουμε εν τσιαι μπορούμε να μείνουμε δαμέ ούλλη νύχτα». Διεωρωτήθηκα ξανά: Άραγε οι εν λόγω αστυνομικοί, θα αντιδρούσαν το ίδιο αν οι οπαδοί που κτυπούσαν τον οδηγό, ήταν Ελληνοκύπριοι; Ή άραγε θα τους στοίβαζαν και τους 50 σε μια κλούβα, μέχρι να βρεθεί ο ένοχος…;
Θέλουν δεν θέλουν εμείς θα πάμε στο γήπεδο. Ο οδηγός το αντιλαμβάνεται, ανοίγει ματωμένος της πόρτα του λεωφορείου, και με μικρό συμβιβασμό, συμφωνούμε για να πάμε στο ΓΣΠ.
Καρφί δεν μου καίγεται για τη Λευκωσία. Οι κουρτίνες του λεωφορείου παραμένουν κλειστές, το μόνο που χρειάζομαι είναι μια μπύρα.
Φτάσαμε κιόλας γήπεδο. Μια μπύρα δρόμος. ..Το μόνο που θυμίζει γήπεδο, είναι το κτίριο που βλέπουμε μπροστά μας. Καμία ιαχή, κανένας οπαδικός θόρυβος, κανένας οπαδός άλλης ομάδας. Δε βαριέσαι… Εγώ μια μπύρα χρειάζομαι. Που είναι η μπύρα; Δεν έχετε μπύρες στα γήπεδα; Και γιατί όλη η υπόλοιπη Ευρώπη έχει; Διερωτήθηκα: Εκεί πως μπορούν να συγκρατούν εκατοντάδες μεθύστακες σαν και εμάς;
…Οι μπύρες καταφθάνουν από κάποιο κοντινό περίπτερο, ξεχαρμανιάζουμε και πλέον είμαστε έτοιμοι για τη μεγάλη μάχη. ..
Το πρώτο που βλέπω απέναντί μου είναι ένα πανί που με προτρέπει να νιώσω τον τρόμο της Λευκωσίας. Διερωτήθηκα: Άραγε να έρθει μετά αυτός ο τρόμος; Γιατί μέχρι στιγμής βλέπω δέκα με είκοσι ανόητους απέναντι…
Στην είσοδο των δύο ομάδων, διαπίστωσα ότι υπήρχαν τελικά και απέναντι οπαδοί. Για κανά δεκάλεπτο…Διερωτήθηκα: Άραγε όλοι αυτοί γιατί μας βγάζουν φωτογραφίες; Μήπως πρώτη φορά να βλέπουν φωτοβολίδες; Ή άραγε να τους έμεινε συνήθεια;
Μετά διερωτήθηκα τι να ναι αυτό το κουρέλι που έμεινε στην κερκίδα τους; Κατάλαβα ότι αυτό που προσπαθήσαν να δημιουργήσουν στην είσοδο, τους βγήκε «ξινό». Ή μάλλον ξεσκισμένο και κατακομένο. Όπως έγιναν και αυτοί, όταν τελείωσε το παιχνίδι.
Και φτάνουμε στην πιο κρίσιμη στιγμή του παιχνιδιού. Σ’ αυτό που θα μπορούσα να περιοριστώ, να γράψω μόνο γι αυτό και να τελειώνω:
Στην κερκίδα μας ανεμίζει περήφανα η σημαία του επαναστάτη Τσε. Διαπιστώνουμε ότι απέναντι, η συγκεκριμένη σημαία, προκαλεί αναστάτωση. Διερωτήθηκα: Άραγε να ισχύει κάτι άλλο στην Κύπρο; Είναι πιθανό, σ΄αυτήν εδώ ακριβώς την κερκίδα, να απαγορεύεται η ανάρτηση του επαναστάτη Τσε, σε κυπριακό παιχνίδι; Να μην είναι τελικά τόσο Ευρωπαίοι οι Ελληνοκύπριοι; Αλλά είναι να είναι υπεράνω;
Η αναστάτωση προκαλεί τον έντονο θυμό και την εμφανέστατη αντίδραση κάποιων οπαδών των απέναντι. Ένας μακρυμάλλης κοντά μας, υψώνει το χέρι του.. Λέω δεν μπορεί… Ένας απέναντι σκαρφαλώνει τα προστατευτικά δίχτυα, για να μπορέσει να δείξει σε όλους την απάντηση των Ελληνοκυπρίων στους Γερμανούς.
Ένα ναζιστικό σύμβολο στην κορυφή της κερκίδας των Ελληνοκυπρίων. Ένας επαναστάτης Τσε στην κερκίδα των Γερμανών. Ένα ναζιστικό σύμβολο στην κερκίδα των απέναντι, στην οποία είδα δεκάδες Ελληνικές σημαίες. Διερωτήθηκα: Να μην γνωρίζουν άραγε, πόσα τράβηξαν από το ναζιστικό σύμβολο το οποίο κάρφωσαν στην κορυφή της κερκίδας τους;
Ήρθε η δικιά μας σειρά για να αντιδράσουμε με θυμό. Όχι ψεύτικο , όπως διέκρινα απέναντι, αλλά έναν αληθινό θυμό, οργή και εμετός. Τα ίδια συναισθήματα επικρατούν όπου κι αν κοιτάξεις στη δικιά μας κερκίδα. Στην κερκίδα των Γερμανών.
Στο τέλος του παιχνιδιού, διερωτήθηκα τελικά. Άραγε να είναι τόσο παράλογο, που έγινα «Γερμανός» παρά «νεοναζιστής»;
Ένας ανώνυμος «Γερμανός»
Eintracht ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ – ΟΜΟΝΟΙΑ Frankfurt
