Δεν θα μας πεις αν θα έχουμε όνειρα


Green Devil

Green Devil

Στο σχολείο μας μαθαίνουν τη δικιά τους ιστορία. Ξέρετε αυτή που πάντα ήμασταν ήρωες, περήφανοι και καλοί. Αυτή που μόνο οι άλλοι είναι οι κακοί… την ιστορία ρε μάγκες που διδάσκονται σε όλα τα σχολεία της Γης. Εμείς εν τζαι… εν οι άλλοι που εν οι κακοί Γιωργάκη μου.

Μετά από 12 χρόνια ψεύτικων ιδανικών και εκτενής προετοιμασίας για την κοινωνία (μη χέσω) μας στέλνουνε στο άλλο υποχρεωτικό αλλά σημαντικότατο σώμα. Ακούγοντας ιστορίες καθημερινά μπορώ να αναπολήσω τους καλούς εκείνους καιρούς και να θυμηθώ το γυράδικο που ήταν κοντά στο φυλάκιο, τις σκαστές εξόδους, τις γκόμενες που έρχονταν μέσα και γενικά οτιδήποτε μπορώ να θυμηθώ που με κάνει να ξεχνάω πως έχασα 2 χρόνια από τη ζωή μου.

Μετά από την υπέροχη εμπειρία του στρατού, που κατάφερνεις το πρωί να είσαι δούλος ηλιθίων και τη νύχτα να τα βγάζεις όλα έξω, έρχονται και σου λένε κοίτα εγώ σε προετοίμαζα 12 χρόνια αλλά ρε παιδί μου πως να το πω…  που να βρεις δουλιά ?? Δεν έχεις μάθει τίποτα απολύτως γι`αυτό πήγαινε αφιέρωσε 5-6-7-10 χρόνια σε μια άλλη χώρα (κυρίως Ελλάδα, Αγγλία, Γερμανία κοκ) και έλα πίσω και θα βρεις μια δουλειά που θα σου δίνει όσα πρέπει για να φτιάξεις τα όνειρα σου.

Αφού σπαταλάς (γιατί κάτι που δεν έχει χρήση είναι σπατάλη) ακόμη 6 (σιγά να μην είναι 6 με το μάστερ, 6 είσαι τυχερός) έρχεσαι πίσω, έχοντας ξοδέψει όσα κρατούσε η μητέρα σου και ο πατέρας και συν ακόμα κάποια που καταχρεωθήκανε (σημείωση, εσύ είσαι το ένα από τα 3 παιδιά της οικογένειας) και βλέπεις ότι ούτε ο γαμημένος στρατός σου χρειάζεται, ούτε τα γαμημένα διπλώματα.

Κάπου μέσα σου όμως πλανιέται μια αισιόδοξη σκέψη. Οκ, οκ, μην είσαι άδικος, ο διπλανός μου ο Κωστάκης έχει βρει δουλειά. Και τι δουλειά ε… Στην τράπεζα, σχολνάει μεσημέρι και τσουκ να ο μισθός. Κάπου θα με βρει και εμένα η τύχη, μην απελπίζεσαι.

Εξετάζωντας αυτή τη σκέψη καταλαβαίνω τι ξευτίλα μου, να έχω φτάσει στο σημείο να παρακαλώ να βρω δουλειά και όχι τη δουλειά που σπούδασα. Να έχω παραμελήσει ακόμη 7 χρονιά από τη ζωή μου, να έχω μέσα μου αποδεχτεί ότι ήτανε χαμένα και να περιμένω κάποιον απομηχανής θεό να με σώσει. Πάντα έτσι γινότανε από τον καιρό του δράματος στην αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα στις ταινίες που βλέπουμε.

Και εκεί που η ιστορία αποκτά λίγο σασπένς και κάποια μικρούλικη, τόσο δα δόση αισιοδοξίας, να`σου πετιέται η Μέρκελ για να μας εξηγήσει πως έχουν τα πράγματα:

ΝΑΙ καλά μου παιδιά σπουδάσατε γιατί ο πατέρας σας είχε λίγα στην τράπεζα που τα ήθελα, κάνατε στρατό για να μάθετε να χειραγωγείστε και να υπακούτε και τώρα που σας έχω κάνει προβατάκια μου, σκάστε και δώστε μου και τα υπόλοιπα.

Όλη σας τη ζωή προετοιμαζόσασταν για να είστε πιονάκια και ένα πιονάκι δεν μπορεί να ενοχλήσει ούτε πύργους, ούτε να τα βάλει με αξιωματικούς, ούτε να ρίξει κάτω το Βασιλιά και τη Βασίλισσα.

Οκ, κα Μέρκελ, ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Όταν όμως το πιονάκι θυσιαστεί για άλλα πιονάκια και τα άλλα πιονάκια κάνουνε το ίδιο μέχρι κάποια από αυτά φτάσουνε στην απέναντι γραμμή της σκακιέρας, τι γίνεται?

Γεννιέται ή δεν γεννιέται Βασίλισσα?

ΥΓ: Δεν θα μας πεις αν θα έχουμε όνειρα

o Green Devil | [email protected]