Hoolifan: Για αυτό το Σάββατο..
- Δημοσιεύθηκε: 18/01/2013
Για σας ρε μάγκες για σας αδέρφια μου. Αδέρφια στις χαρές και στις λύπες, διαβάτες της πράσινης ζωής και του ονείρου!
Δύο όψεις το άρθρο σήμερα ας αρχίσουμε τε την οξεία μαλάκινση όπως πάντα!
Ακούσετε το. Ε κοπέλια εβάλαν πόμπα του πόμπου!
Ρε μα εν σοβαρός τούτος ρε ήβρεν την πόμπα πας το καπό του και έπιασεν την και πήρεν την στον αστυνομικό σταθμό?
Εν τζαι χαλά με ο προορισμός. Εν ο περιορισμός που με χαλά. Ο περιορισμός στο νου τούτου του ανθρώπου. ΕΛΕΟΣ δηλαδή έλεος.
Αφού ναι ρε. Θωρείς ένα πράμα περίεργο τζιαμέ πας το καπό σου που εν εξαναείδες με συρματουθκια, τέλλες και λοιπά και το πρώτο πράγμα που κάμνεις πιάνεις το και περιεργάζεσαι το….
Σούστο και νάκκον ρε να δεις άμπα τζαι έσχει τίποτε μέσα. Τράβα και κανένα συρματούι να δεις αν γίνει τίποτε…Το μπλε το κόκκινο το μπλε το κόκκινο τράβα το τζαι σίκκιμε ρε γάρε!
’Η μάλλον την επόμενη φορά μεν ασχοληθείς ρε γάρε σύρτην μες το τζάκι σου τζαι εν εντάξει!
Την επόμενη φορά να πούμε του βομβιστή να αφήκει και κανένα γραπτό μήνυμα. «Πέτρο προσοχή Βόμβα. Αν μεν έπαιξε δεν χρειάζεται να την πιάσεις να την πάρεις ποτζί τζαι ποδά εν κρίμα ο υπόλοιπος κόσμος, εν να έρτω άλλη μέρα».
Πάντως κύριε bomber μου. Είναι φανερό ότι δεν χρειάζονταν τόσα πολλά μέτρα ασφαλείας για να κάνεις τη δουλειά σου π,χ βραδύκαυστο φυτίλι, πρώτες πρωινές ώρες και λοιπά. Την επόμενη φορά απλά κτύπα του τη πόρτα, μόλις ανοίξει δώστου την μες τα σχέρκα και πέτου «Κράτα ένα λεπτό να έβρω αναπτήρα»
Άκουσα ετσακωθήκαν και με το Κύρζη. Επιασεν τον τηλέφωνο ο Κονναφής και λέει του έχω σου παίχτη -βόμβα, τζαι ο Κύρζης ειπε του να του ξεκαθαρίσει παίχτη ή βόμβα αλλιώς να μεν κοντέψει του γραφείου!!
Ήβρα ποιος σου την έβαλε ρε Πέτρο. Ο Τράττος! Μόνος εκείνος μπορούσε να κάμει πόμπα με έτσι καθυστέρηση για να παίξει!
Αποκλειστική φωτογραφία του Πέτρου την ώρα που προσπαθούσε ο πυροτεχνουργός να απενεργοποιήσει τον εκρηκτικό μηχανισμό!
Πάντως θα έδινα τα πάντα να ήμουν στο τμήμα την ώρα που έφτασε ο Πέτρος. Να δω τους αστυνομικούς με τους τζοίλιους τζαι τα μουστάτζια να κάμνουν βαρελάκια και ας πεθάνω
Λοιπόν μωράκια μου. Θέλω να προσπαθήσω να σοβαρευτούμε λίγο. Ξέρω δεν είμαι το πιο κατάλληλο άτομο να το λέει αυτό μα πραγματικά χρειάζομαι 2 λεπτά από το χρόνο σας για αυτά που θα σας πω πιο κάτω.
Ρε εσύ πίσω που ακόμα γελάς αφού είπαμε σοβαρά για δύο λεπτά.
Το Σάββατο λοιπόν πάμε στο κατάμεστο από λάστιχα ΓΣΠ για ένα από τους πιο καθοριστικούς αγώνες στη σύγχρονη ιστορία μας. Λίγες φορές η μοίρα στο πρόσφατο παρελθόν μας έδωσε αυτή την ευκαιρία και ομολογώ πως όλες τις χαραμίσαμε . Αν θα κάνουμε το ίδιο και αύριο δεν το γνωρίζω. Το μόνο σίγουρο είναι πως για ακόμα μια φορά θα πάμε στην αιώνια μάχη με την πίστη στη καρδιά. Αρκεί να πιστεύουμε? Ποιος ξέρει, πολέμα και θα δείξει..
Κερδίζεις τον αντίπαλο και του αποτελειώνεις τα όποια όνειρα έχει για το τίτλο με όλες τις συνέπειες. Παράλληλα αναπτερώνεις τις ελπίδες μας για είσοδο στη προνομιακή τετράδα μια θέση άχαρη για την ομάδα μας και όμως τόσο σημαντική για αυτή την πονεμένη χρονιά.
Θα είμαστε πιο λίγοι σε αριθμό μα όχι σε καρδιά παιδιά. Ποτέ σε καρδιά. Και όσο πιο λίγοι θα είμαστε τόσο πιο ηρωική και πανάξια θα είναι νίκη μας. Πάμε να γράψουμε τις δικές μας σελίδες στο παραμύθι μας. Και αυτές οι σελίδες δεν θα είναι χρυσές σαν τα παραμύθια μου μάθαμε μικροί. Θα είναι μαύρες σαν τις μαυρισμένες μας καρδιές εδώ και χρόνια. Μαύρες σαν τα ρούχα που θα σας αναγκάσουμε να ντυθείτε ρε φασίστες από την επόμενη κιόλας μέρα!
Για αυτό το Σάββατο θα μιλάνε μετά γενιές και γενιές και θα λένε εκεί που οι λίγοι γονάτισαν τους πολλούς. Θα διηγείται ο παππούς στον εγγονό και θα βαριανασαίνει. Εκεί που τα όνειρα σας έγιναν εφιάλτες και τα τραγούδια κλάματα και κραυγές. Θα μιλάνε για εκείνη τη μέρα που τα τύμπανα κτυπούσαν αλλιώτικα και η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι! Για τότε που ο αέρας βρωμοκοπούσε από τα μεθυσμένα χνώτα μας και τον ιδρώτα, για τότε που ο φόβος κυρίευσε τις καρδιές σας, σαν φωνάξαμε «ΘΑΝΑΤΟΣ!». Για το Σάββατο που τα λάβαρα κυμάτισαν πιο περήφανα από ποτέ για το Σάββατο που νοιώσατε τις βαριές ανάσες μας στο σβέρκο σας λίγο πριν το τέλος. Ούτε οίκτος ούτε συγχώρεση, κτύπημα στο κτύπημα ουρλιαχτό στο ουρλιαχτό μέχρι να μην στέκει κανείς σας.
Στο ίδιο λιβάδι που κατακτήσατε την Ευρώπη στο ίδιο λιβάδι θα σας ταπεινώσουν μια χούφτα «βάρβαροι» πολεμιστές της βασίλισσας. Εκεί που γράφτηκαν οι θρίαμβοι σας εκεί να γραφτεί και ο επίλογος. Εκεί που ο Στρατηγός σας δαφνοστεφανώθηκε, εκεί θα γονατίσει και θα τον αποκαθηλώσουμε μπροστά στα μάτια σας. Μπροστά στα ίδια σας τα μάτια θα χαθούν οι ήρωες σας και τα παλληκάρια σας, Μάνες θα κλαίνε παιδιά θα μεγαλώσουν απότομα, γενναίοι θα λυγίσουν κα γέροι θα υποταχθούν! Θα δείτε την ψυχή σας να κουρσεύεται από τους βάρβαρες ορδές μας και τη άλλοτε χαμένη αίγλη σας να σκορπιέται στον αέρα.
Κάτω από τις πράσινες μπότες θα τσακίσουν τα δόρατα και οι ασπίδες σας, πάνω στα πράσινα σπαθιά μας θα καρφώσουμε τα κουρελιασμένα, πνιγμένα στο αίμα σας, λάβαρα. Με βάδισμα που τρέμει η γη και κραυγές ως το φεγγάρι ερχόμαστε!
Εμπρός ξυπόλητα παιδιά του πανικού. Εμπρός τρελοί του χωριού και άστεγοι της πόλης ετούτης, βαδίζουμε παρέα πεθαίνουμε παρέα. Εμπρός καταραμένη φυλή για τη δόξα που σου κλέψαν. Πάρτην είναι δική σου, σου ανήκει. Γιατί όμοιο με αυτό το Σάββατο δεν ξημέρωσε ποτέ. Για αυτό το Σάββατο που θα μιλάει ο παππούς και θα βαριανασαίνει….
Ζήτω η Πράσινη Βασίλισσα και το βασίλειο των τρελών!!!
Υ.Γ. Και πάνω που μου σώθηκαν τα στιχάκια, πάλι βασανίζεις το μυαλό μου με καινούργια, μόνιμη πράσινη θολούρα μου και λόγος για να ζω.
Υ.Γ 2. Σε όλους εσάς εδώ που γουστάρετε καιρό τώρα και με κάνετε να γουστάρω και εγώ. Σας ευχαριστώ αλάνια. Θέλω να ακούσετε αυτό το τραγούδι από μένα για εσάς. Θα σας δω στο γήπεδο αδέρφια.
