Hoolifan: O λάθος παραλληρισμός μου..
- Δημοσιεύθηκε: 10/08/2012
Έχουν αρχίσει να στερεύουν οι δικαιολογίες αδέρφια μου έχουν αρχίσει να στερεύουν και τα δάκρυα.
Όσο και να σας ακούγεται παράξενο ούτε συγκινήθηκα στο τελευταίο χαμένο πέναλτι. Περισσότερο σαν λύτρωση το δέχτηκα. Συγνώμη μα 120 λεπτά άγχους, προσμονής και αγωνίας και 6 πέναλτι δικά μας και έξι του αντίπαλου ε μα καρδιά είναι δεν είναι πιστόνι.
Δεν μπορώ να πω και το ίδιο την ώρα που ακουγόταν το αυθόρμητο Οο Οο Ομόνοια. Μέχρι να ξεκινήσει από ανατολική και να φτάσει Βόρεια μας είχαν πάρει τα κλάματα σαν τα κοριτσόπουλα και το λέω αυτό χωρίς ίχνος ντροπής και υποτίμησης στις συντρόφισσες.
Πόσα να περάσεις ρε τεράστιε κόσμε της ΟΜΟΝΟΙΑΣ πόσα? Βαστάς ακόμα? Βάστα να δούμε πότε θα βγούμε από την φουρτούνα. Και είναι άραγε φουρτούνα που περνάμε τόσα χρόνια ή μήπως το καΐκι μας δεν κάνει για να αρμενίζουμε σε βαθιά νερά? Μήπως φταίνε οι καπετάνοι ή μήπως οι μηχανικοί και οι ναύτες? Μήπως φταίνε και οι επιβάτες που ακόμα καλά καλά δεν είδαν το λιμάνι και θέλουν να μπαρκάρουν? Μη να φταίει ο «ιδιοκτήτης» που δεν έχει ιδέα από ναυτιλία? Τι να πω ρε αδέρφια καταραμένο αυτό το καράβι που σαλπάρουμε μαζί του. Έχουμε γίνει ένα με τα σαπισμένα ξύλα του και τα ανεμόδαρτα πανιά. Και μας τελείωσε και το ρούμι..
Σας είχα γράψει στο προηγούμενο μου άρθρο μια παρομοίωση. Προσπάθησα να σας παραληρήσω την ΟΜΟΝΟΙΑ με τον πρωταγωνιστή που τις τρώει ανελέητα σε όλο το έργο μα του φτάνουν 2 λεπτά στο τέλος της ταινίας για να τα φέρει όλα τούμπα και να στείλει τους «κακούς» στα θυμαράκια. Αυτά τα 2 λεπτά προχθές δεν ήρθανε ποτέ. Όλη την ταινία περιμέναμε να ρεφάρουμε και πάλι μείναμε στον άσσο.
Ίσως όμως να έκανα λάθος στο παραλληλισμό μου. Ίσως η ΟΜΟΝΟΙΑ να μην είναι ο πρωταγωνιστής που περιμένουμε πως και πώς να πάρει την εκδίκηση του. Ίσως η ΟΜΟΝΟΙΑ να είμαστε εμείς, η παρέα που καθίσαμε για άλλη μια φορά να απολαύσουμε την ταινία. Το κορίτσι που είχαμε αγκαλιά και ο φίλος που αποκοιμήθηκε γιατί δεν τον νοιάζει πλέον το έργο. Και ο άλλος ο κολλητός που τα ξέρει όλα και μαντεύει συνεχώς την συνέχεια του έργου και ο τρελός ο φωνακλάς που έφερε τις μπύρες. Τα αστεία και τα πειράγματα μας, τα γέλια μας αλλά και η στεναχώρια μας ανάλογα με τη ροή του έργου. Όλη η παρέα μας. Ναι, τώρα το βλέπω. Εμείς είμαστε η ΟΜΟΝΟΙΑ εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές. Και εμείς θα επιλέξουμε την επόμενη μας ταινία και το επόμενο μας dvdάδικο!
Στην ωμή πραγματικότητα τώρα. Money παππαλα , γιοκ, ελείψαν μας. Και αυτό θα επηρεάσει και την προσπάθεια μας για το πρωτάθλημα. Είναι περισσότερο επιτακτική η ανάγκη από ποτέ να ανοιχτούν αυτές οι μαυρανάφεντες κλειδαμπαρωμένες πόρτες στο λαό. Ούτε δηλώνω παρών σχέδια ,ούτε τίποτα. Απλά κατανοητά και σταράτα. Μέλη και μόνο μέλη. Και όσοι τολμήσετε να με κατηγορήσετε πως θυμάμαι τα μέλη σε κάθε αποτυχία τα ίδια μου τα άρθρα μάρτυρες μου που φώναζα σε όλη τη χρονιά για τις διαδικασίες. Απλά για ενημέρωση σας υπάρχουν άτομα που ακόμα περιμένουν την απάντηση για την αίτηση τους. Υπάρχουν άτομα που παίρνουν τηλέφωνο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ στα γραφεία και ζητούν να μιλήσουν με κάποιο υπεύθυνο αλλά μάταια.
Υ.Γ Που να μπει η ΟΜΟΝΟΙΑ ομίλους η είσοδος της ΘΥΡΑΣ 9 θα θυμίζει υπερθέαμα τελετής έναρξης ολυμπιακών αγώνων. Παίζεις μόνος σου πράσινε λαέ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ!
Υ.Γ 2 «Φοράς το πράσινο το χρώμα της ελπίδας και το λευκό το χρώμα της χαράς». Για πόσα ουίσκια εν τούτος ο στίχος
Υ.Γ 3 Μάλιστα αυτό είναι Ολυμπιακοί. Ο νικητής να κάνει την χαρακτηριστική κίνηση του «σιωπή» στο δεύτερο συναγωνιστή του. Και το βράδυ στο ολυμπιακό χωριό να διαγωνίζονται ποιος πηδάει όχι πιο ψηλά αλλά ποιος πηδάει τις πιο ψηλές. Ολυμπιακό πνεύμα αθάνατο!
Καψουροτράγουδο του μήνα:
Λείπει πάλι ο θεός και χει μην ενοχλείται έξω στην πόρτα του
και σε σένα αδιέξοδο έτρεξα να βρω
τους παλμούς να χτυπάνε και πάλι στα χείλια , μόνος μου μέτρησα
μια καρδιά να σου φυτέψω δεν μπορώ.
o Hoolifan | [email protected]
