Ανεξίτηλος: Μία υπόκλιση, ένα φτύσιμο και μία υπόσχεση
- Δημοσιεύθηκε: 10/08/2012
Υποκλίνομαι…
Μπροστά στο μεγαλείο του ΟΜΟΝΟΙΑΤΙΚΟΥ κόσμου! Του «αλήτη» οργανωμένου που ξημεροβραδιάστηκε για να ετοιμάσει το coreo για την είσοδο της ομάδας. Του «άρρωστου» του βόρειου πετάλου που τραγουδούσε ακατάπαυστα για 120 λεπτά και που θα τραγουδούσε για άλλα 120 αν ήταν ανάγκη. Του μεροκαματιάρη, του άνεργου, του μαθητή, του φοιτητή που μάζευε ένα-ένα τα ευρώ για να βρεθεί κοντά στην αγάπη του. Του 40αρη, του 50αρη, του 60αρη και βάλε που φώναξε για την ΟΜΟΝΟΙΑ του σαν έφηβος. Του γονιού που σιγοτραγουδούσε με το μωρό του στην αγκαλιά συνθήματα. Του πικραμένου ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΑΟΥ που ακόμα και με όσα έβλεπε στο γήπεδο το πίστευε.
Το πίστευε μετά το πρώτο χλωμό σαρανταπεντάλεπτο. Το πίστευε όταν δεν αλλάζαμε 4 πάσες. Το πίστευε όταν περιμέναμε τα τελευταία δευτερόλεπτα για την παράταση. Το πίστευε όσο διήρκησε το έξτρα μισάωρο. Το πίστευε όταν οι προπονητές επέλεγαν εκτελεστές για τη διαδικασία των πέναλτι. Το πίστευε ακόμα κι όταν η μπάλα κατέληξε στο δοκάρι μετά το τελευταίο χτύπημα. Και είδε πάλι την πίστη του να μην οδηγά πουθενά αλλού από την άβυσσο ενός τεράστιου «γιατί» και τη μελαγχολία της αποτυχίας. Μπροστά σε εσένα, ανυπέρβλητε ΛΑΕ μου, υποκλίνομαι!
Φτύνω κατάμουτρα…
Εσάς που οδηγήσατε την ΑΓΑΠΟΥΛΑ μας στο χείλος του γκρεμού και χρεοκοπήσατε την ΙΔΕΑ μας. Εσάς που καταντήσατε την ΟΜΟΝΟΙΑ να μοιάζει στα μάτια εχθρών και φίλων σαν ομαδούλα της σειράς. Εσάς που στερείτε από τον κόσμο τα όνειρα και την ελπίδα του. Εσάς που με την ανικανότητα στους χειρισμούς σας φέρνετε παίκτες και τους χρυσοπληρώνετε, μετά τους απονευρώνετε, ύστερα τους μειώνετε τις απολαβές και τέλος τους σκαρτάρετε και ψάχνετε τρόπο να τους ξεφορτωθείτε. Εσάς που ανέχεστε να σας ξεσκίζει – μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους – μια παρέα αλλόθρησκων λαμόγιων που στρογγυλοκάθεται σε κάθε θέση εξουσίας του κυπριακού ποδοσφαίρου χωρίς να βγάζετε μιλιά. Εσάς που στέλνετε με τον τρόπο σας παίκτες στον αιώνιο. Εσάς που σκορπίσατε εκατομμύρια στον αέρα και τώρα ζητιανεύετε και ζητάτε από τον αγνό ΟΜΟΝΟΙΑΤΗ να πληρώσει και πάλι τα χρέη σας. Εσάς που κρατάτε τις πόρτες του σωματείου ερμητικά κλειστές σε όποιον μπορεί και θέλει να βοηθήσει από μέσα, λες και εσείς είστε πιο ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ από εμάς. Εσάς που πρώτη σας έγνοια ψες ήταν τα λεφτουδάκια που χάσατε και όχι η πίκρα που ποτίσατε το μισό νησί. Εσάς που πάνω από το καλό της ομάδας βάζετε τη τσέπη και το γινάτι σας. Σας φτύνω κατάμουτρα και σας καταριέμαι.
Όσο είστε δικτάτορες και τύραννοι που καταδυναστεύουν την ΑΓΑΠΗ μας θα με έχετε απέναντί σας. Και δεν θα σωπάσω ξανά – όπως κανένας μας, αδέρφια, δεν πρέπει να ξανασωπάσει – όσες πρόσκαιρες επιτυχίες κι αν έρθουν στο μέλλον που, έτσι κι αλλιώς, προμηνύεται δυσοίωνο, μαύρο και άραχνο. Έξω οι ανίκανοι καρκίνοι από την ΟΜΟΝΟΙΑ!
Υπόσχομαι…
Σε εσένα αλλόθρησκο σκουλήκι που περιμένεις την αποτυχία μας για να νοιώσεις ευχαρίστηση. Που νοιώθεις ικανοποίηση μόνο όταν εμείς είμαστε κάτω και βολοδέρνουμε κι όχι όταν εσύ έχεις χαρές και πανηγύρια. Που γουστάρεις να μας βλέπεις σε τέλμα. Που ξέρεις και ο ίδιος ότι όσα πέτυχες δεν τα πέτυχες μόνος. Σε εσένα υπόσχομαι πως – όταν γυρίσει ο πούστης ο τροχός – θα σου θυμίσουμε γιατί ΠΑΝΤΑ θα είσαι ο μικρότερος από τους δύο μας. Θα σου δείξουμε πως και το διαγαλαξιακό να σηκώσεις ΟΜΟΝΟΙΑ δε θα γίνεις ούτε στα όνειρά σου.
Γιατί όταν είμαστε στη χειρότερη φάση της ιστορίας μας κι εσύ στην καλύτερη που φαντάστηκες ποτέ και ακόμα νοιώθεις την ανάγκη να ασχολείσαι μαζί μας, αυτό μόνο ένα πράγμα σημαίνει: είσαι μικρός, λιλιπούτειος, ανύπαρκτος και το γνωρίζεις! Κι όσο κι αν γελάς με την κατάντια μου, το ξέρεις πως οι βουτυρομπεμπέδες και οι γκόμενες που γεμίζουν τις κερκίδες σου (μόνο στα ευρωπαϊκά, έτσι;) θα εξαφανιστούν με την πρώτη στραβή και θα γυρίσεις στην ανυπαρξία. Ο ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ, όμως, θα είναι αιώνια εκεί. Και όταν εσύ θα πέφτεις κι εμείς θα σηκωνόμαστε θα δεις το μεγαλείο μας όταν κανένας μας δε θα ασχολείται με την πάρτη σου!
ΥΓ. Θα το πιούμε κι αυτό το πικρό ποτήρι, αδέρφια. Από σήμερα, όμως, ας κάνουμε κι εμείς κάτι για να είναι αυτό το τελευταίο: Πόλεμος στους ανίκανους που μας οδήγησαν εδώ και στήριξη – όσοι αντέχουν – στην ομάδα στο γήπεδο. Δεν φταίει κανένας νέος παίκτης αν τον έφεραν και τον βάφτισαν σωτήρα χωρίς να είναι. Αλλά φταίνε και με το παραπάνω όσοι διοικούν το σωματείο και κάθε μέρα το μικραίνουν όλο και πιο πολύ. ΟΥΣΤ ΑΝΙΚΑΝΟΙ!
YΓ2. Πολλοί αδερφοί μιλάνε και για προπονητή. Μαζί σας, η ομάδα χθες δεν βλεπότανε. Ο προπονητής φέρει ακέραια την ευθύνη. Αλλά, το πρόβλημα είναι συγκεκριμένο: ανύπαρκτο κέντρο! Ένας χώρος όπου οι αποχωρήσεις Σάλατιτς και Μακρίδη άφησαν μεγάλο κενό χωρίς να είναι επιλογή του Λάρκου και είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί υπό προϋποθέσεις. Προσωπικά επιμένω ότι πρώτο πρόβλημα είναι το ΔΣ, ας επικεντρώσουμε εκεί τα πυρά της οργής μας.
Ανεξίτηλος | [email protected]
