Αυθεντικός: ΟΜΟΝΟΙΑ, too hard to die
- Δημοσιεύθηκε: 11/04/2012
Μία είναι η λύση
Πόσες φορές να την πούμε και ακόμα πόσες να την γράψουμε? Όσες χρειαστεί και η λύση δεν είναι άλλη από το να ανοίξουν οι πόρτες του σωματείου στο ΛΑΟ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Γιατί η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι δική μας και ανήκει σε εμάς, στο ΛΑΟ της και όχι μονάχα σε 500 έγκριτα και εκλεκτά από άνωθεν μέλη. Από εδώ ξεκινούν και εδώ τελειώνουν όλα τα κακά της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, στο θέμα των μελών και της μυστηριώδης διαδικασίας εγγραφής τους.
Η καραμέλα τελείωσε
Η ΟΜΟΝΟΙΑ από ανέκαθεν δεν ήταν η αγαπημένη ομάδα του παρασκηνίου και υπήρχαν εποχές όπου εντός του γηπέδου και πίσω από το τέρμα και τον τερματοφύλακα μας υπήρχαν οπλισμένοι ταγοί. Όμως η ΟΜΟΝΟΙΑ έγινε μεγάλη και τρανή κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες γιατί οι άνθρωποι που υπηρετούσαν τότε την ομάδα την αγαπούσαν παθολογικά και κυρίως δεν ήταν λιγόψυχοι και προσκυνημένοι σαν τους τωρινούς. Η καραμέλα του παρασκηνίου και της διαιτησίας έχει τελειώσει. Αν οι μαγκιές του παρασκηνίου περνάνε εις βάρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι επειδή είστε αυτό που είπαμε πριν, λιγόψυχοι και προσκυνημένοι.
Υπάρχει μέλλον?
Όχι! Τι να λέμε δηλαδή να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας? Με την υπάρχουσα κατάσταση στο σωματείο δεν υπάρχει αύριο. Σε λίγους μήνες είναι η εκλογική συνέλευση και τα 500 έγκριτα μέλη θα αλληλοψηφιστούν όπως γίνεται δεκαετίες τώρα. Ο Γιάννης που τώρα βγαίνει στα ράδια και τις τηλεοράσεις θα γίνει Γιαννάκης και ο Σαββάκης που παριστάνει τον σερίφη του προπονητικού κέντρου στο Γέρι, θα γίνει Σάββας. Επί της ουσίας ποτέ και τίποτα δεν αλλάζει για αυτό και διαχρονικά η ΟΜΟΝΟΙΑ με τον περισσότερο κόσμο έχει τις πιο αποτυχημένες διοικήσεις. Αυτό στατιστικά είναι αδύνατο αλλά όταν αριθμείς 500 μέλη τότε στατιστικά όχι μόνο είναι δυνατό αλλά και νόμος!
Ευ αγωνίζεσθαι, fair play και respect
Πραγματικά οι ορολογίες αυτές μου προκαλούν εμετό αφού η ΟΜΟΝΟΙΑ της αντίστασης έγινε έρμαιο της μίζερης και ηττοπαθούς νοοτροπίας αυτών που διοικούν σήμερα την ΟΜΟΝΟΙΑ. Ανθρώπων που νομίζουν πως ασκούν πολιτική και δικαίως το νομίζουν, αφού την μπαλίτσα ακουστά την έχουν και ότι έχουν ακούσει το άκουσαν σε κλειστές αίθουσες πολιτικών γραφείων. Αυτή η ηττοπαθής νοοτροπία μεταφέρεται και στα αποδυτήρια με αποτέλεσμα να βλέπουμε ότι (δεν) βλέπουμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Θυμάμαι
Έναν ΑΡΧΗΓΟ να πιάνει τον ομόλογο του, του αιωνίου, από τον λαιμό στο μεταξύ μας ντέρμπυ. Να παίρνει καροτσάκι τα κοράκια και τους αντιπάλους που κτυπούσαν τους συμπαίκτες του. Να υψώνει το μεσαίο του δάχτυλο στους φλώρους. Να σηκώνει το ξενοδοχείο στο πόδι με τα συνθήματα του το πρωινό της μέρας του τελικού, το 2000απέναντι στον αιώνιο. Να είναι εγχειρισμένος στους χιαστούς και με τις πατερίτσες και το νάρθηκα να ταξιδεύει στο Τσίρειο για το φιλικό της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Να επανέρχεται από τον τραυματισμό και το χειρουργείο και με τα καθοριστικά του τέρματα να καθαρίζουμε το πρωτάθλημα. Θυμάμαι έναν αρχηγό με ΑΡΧΙΔΙΑ.
Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν από όσους κατά καιρούς αγωνίστηκαν και μάτωσαν για την ΟΜΟΝΟΙΑ αλλά ο αρχηγός ήταν ο τελευταίος που είχαμε στην ομάδα και ενέπνεε συμπαίκτες και κόσμο. Ήταν το τελευταίο πράγμα, πλην του ΛΑΟΥ, που μας θύμιζε την ΟΜΟΝΟΙΑ που ξέραμε από παιδιά.
Ίσως και για αυτό να τον έδιωξαν αφού τους χαλούσε την μόστρα του ευ αγωνίζεσθαι του respect και του fair play.
Εκείνο το μπλουζάκι που φόρεσε ο Αρχηγός μας τον Νοέμβριο του 2008 στο παιχνίδι με την αελ, αν θα το φορούσε σήμερα δεν θα αφορούσε τον ίδιο το μήνυμα αλλά την ΟΜΟΝΟΙΑ…
Aυθεντικός | [email protected]
