Ανεξίτηλος: Τη μοίρα μας να την καθορίσουμε εμείς!
- Δημοσιεύθηκε: 27/03/2012
Μία από τα ίδια
Άλλο ένα ντέρμπι αιωνίων πέρασε στην ιστορία και για μία ακόμη φορά αφήνει πίσω του μία βρωμερή γαλαζοκίτρινη κηλίδα να αμαυρώνει το πρωτάθλημα Κύπρου. Σας βαρεθήκαμε, ρε. Έχετε γίνει, πλέον, προβλέψιμοι. Κόκκινη κάρτα πριν τη συμπλήρωση του ημιχρόνου και – ω! Τι έκπληξη – σε φάση που δεν δικαιολογεί ούτε καν την υπόδειξη φάουλ. Για βάλτε λίγο φαντασία στις κινήσεις σας. Μπορείτε και καλύτερα, είμαι βέβαιος. Ίσως ένα πεναλτάκι να συνοδεύει την επόμενη άδικη αποβολή παίκτη μας να κάνει καλύτερα τη «δουλειά». Βρε άι σιχτίρ! Σιχάματα! Αλλά ακόμα και με 10 είναι ξεκάθαρο. Φέτος, ειδικά, η ΟΜΟΝΟΙΑ σας έχει. Και θα σας «πάρει» όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, όταν θα πονάει πιο πολύ!
Κάτι με πνίγει
Όχι, δεν είναι το αίσθημα αδικίας που, πάλι, νοιώθω. Δεν πλημμυρίζω από οργή εξαιτίας της νέας πορτοκαλίζουσας διαιτησίας. Άλλο είναι που με τρώει. Αυτή η ερώτηση που στριφογυρίζει στο κεφάλι μου και δε με αφήνει να κοιμηθώ 4 βράδια σερί: Εμείς ΤΙ κάναμε για να αποτρέψουμε το νέο χειρουργείο; Τι; Απολύτως τίποτα, αδέρφια. Για άλλη μια φορά κατεβήκαμε στο γήπεδο χωρίς να κάνουμε την απαραίτητη προεργασία. Αφήσαμε τους απέναντι να ελέγξουν ξανά το παρασκήνιο και να κρίνουν εν τη απουσία μας την έκβαση του ντέρμπι. Πάλι καλά που οι παίκτες έδειξαν να παίρνουν τα μηνύματα που στείλαμε και κράτησαν με πείσμα μέχρι το τέλος.
Γιατί πρέπει σε κάθε παιχνίδι να υποφέρουμε;
Γιατί πρέπει κάθε αγωνιστική να παλεύουμε εναντίον 14 για να πάρουμε αυτό που μας ανήκει; Γιατί δεν υπάρχει αυτός που θα μας εξασφαλίσει καθεστώς ισοτιμίας; Εσάς ρωτάω, κύριοι του ΔΣ. Και μη μου πει κανένας ότι τώρα δεν είναι η ώρα να κάνουμε εσωτερικό πόλεμο. Δεν κάνω κάτι τέτοιο. Να τους ξυπνήσω προσπαθώ, έστω και την υστάτη. Επειδή ωραία είναι τα λογοπαίγνια τύπου «ποιους 10 παίκτες θα κατεβάσει η ΟΜΟΝΟΙΑ» και «θέλω και εγώ να παίξω ντέρμπι με 11 παίκτες» αλλά δεν είναι τραγικό ότι έχουμε αποδεκτεί την αδικία ως μοίρα μας; Βεβαίως και είναι! Και επανέρχομαι στο παραπάνω ερώτημα: Τι στο διάολο κάνουμε για να καθορίσουμε οι ίδιοι το ριζικό μας;
Πρωτάθλημα ώρα μηδέν
Έξι παιχνίδια φωτιά. Έξι σταθμοί στο δρόμο του πράσινου τρένου προς την κορυφή. Και θα αφήσουμε άλλους να το οδηγούν; Θα δώσουμε σε άλλους τα κλειδιά και θα τους παρατηρούμε καθώς το εκτροχιάζουν από την πορεία του; Δεν το δέχομαι! Έλα όμως που κατι τέτοιο κάνουμε. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσω τη στάση των διοικούντων στα όσα διαδραματίζονται; Οι άλλοι να ελέγχουν διαιτησία, δικαστική και εφετείο και να μας σφάζουν αγωνιστικά και οικονομικά. Να προσπαθούν απροκάλυπτα να δολοφονήσουν οπαδούς μας με επιθέσεις 200 εναντίον 2 (τέτοιοι είσασταν πάντα, λεχρίτες!). Να βγαίνουν σε όποιο μέσο υπάρχει και να κάνουν το άσπρο μαύρο και τη μέρα νύχτα με εμπρηστική διάθεση. Κι εμείς να σιωπάμε, να βγάζουμε ανακοίνωση γενικολογώντας και να εξετάζουμε (ακόμα στην… εξέταση είμαστε;) θέμα εμπάργκο κάποιων ΜΜΕ. Καταλάβετε, επιτέλους, ότι αυτό το πρωτάθλημα είναι ζήτημα επιβίωσης!
Και τι θέλεις να κάνουν;
Αν ρωτάτε εμένα σας έχω έτοιμη την απάντηση. Ούτε να πέσουν στο επίπεδο των απέναντι θέλω και να κάνουν εμετικές δηλώσεις όπου σταθούν ούτε να λειτουργήσουν με τη λογική της παράγκας σε θέματα διαιτησίας. Στο σημείο που φτάσαμε, ζητώ, απλά, να ανοίγουν το στόμα τους και να μιλούν. Να απαντούν στα αίσχη των απέναντι και να αναδεικνύουν κάθε λεπτό τη βρωμιά που τους περιβάλλει. Να βουλώνουν τους εχθρούς μας που εργολαβικά προπαγανδίζουν και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη ανεμπόδιστοι. Να προστατεύουν το κύρος της ομάδας! Κι άμα δεν ξέρουν το πως, ας ρωτήσουν τους παλαίμαχους να τους δείξουν το δρόμο. Δέκα γραμμές ανακοίνωση έβγαλαν και ο ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ φούσκωσε από περηφάνια. Αυτό θέλουμε. Δε χρειάζεται πολλά-πολλά ο ΛΑΟΣ για να πάρει τα πάνω του. Απλά να νοιώσει ότι η φωνή του βρίσκει το δρόμο να ακουστεί. Και για να ακουστεί αυτή η φωνή ο μόνος τρόπος είναι μέσω εκείνων που μας εκπροσωπούν επίσημα. Τόσο δύσκολο είναι;
Πωρώστε τους παίκτες όσο δεν πάει
Μακρηγόρησα αλλά δε μένει πολύς χρόνος. Είμαστε στα τελευταία 100 μέτρα ενός μαραθωνίου τον οποίο δικαιούμαστε και οφείλουμε να κερδίσουμε. Είδα τους ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ, γεμάτος περηφάνια, να πιστεύουν στον τίτλο. Να μένουν στις κερκίδες και να χειροκροτούν τους παίκτες. Είδα την ομάδα να δείχνει πίστη κι αυτή με τη σειρά της. Και απευθύνομαι στο συμβούλιο. Κύριοι, αφού δεν μπορείτε – για φέτος – να εξασφαλίσετε ισότητα, ένα σας μένει: Βρείτε τον τρόπο να σπρώξετε όπως μπορείτε κόσμο και παίκτες στην κορυφή. Μιλήστε, διεκδικήστε, φωνάξτε μαζί μας. Δώστε κίνητρα. Πάνω από όλα, σπάστε τη φούσκα στην οποία ζείτε και δείτε κατάματα την πραγματικότητα. Δίνουμε ένα αγώνα άνισο. Ακόμα κι έτσι όμως μπορούμε να βγούμε νικητές. Φτάνει να βρούμε τον τρόπο να γράψουμε εμείς τις σελίδες του βιβλίου της ιστορίας μας και όχι οι αλλόθρησκοι να τις γράφουν για εμάς.
ΟΜΟΝΟΙΑ – ΛΑΟΣ – ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ
ο Ανεξίτηλος | [email protected]
