Βήμα Φιλάθλου: Το ξακουστό γιοφύρι της Άρτας

Η εικόνα της Ομάδας την φετινή σεζόν (μέχρι τώρα) μου θυμίζει έντονα το ξακουστό γιοφύρι της Άρτας και τον μύθο που το συνοδεύει Πολλοί θα κατανοήσουν τον παραλληλισμό μου, για όσους πιθανών να μην τον αντιληφθούν, εξηγώ.

Κάθε φορά που πάμε να χτίσουμε κάτι (δυναμική ως ομάδα και κόσμος, αγωνιστική σταθερότητα και συνέπεια) το χαλάμε. Το κακό τρίτωσε, μετά το 2-2 με σαλάμινα, 0-1 με ανόρθωση, ήρθε και το 2-1 με την αεκ. Και τα τρία παραδείγματα εξίσου απογοητευτικά και οδυνηρά για όλους μας, ειδικά (φαντάζομαι) για τους άμεσα εμπλεκόμενους που είναι οι παίχτες και ο προπονητής, που βλέπουν την προσπάθεια δημιουργίας ενός ισχυρού συνόλου να μην καρποφορεί λόγω κυρίως της έλλειψης σταθερότητας στην απόδοση.

Γιατί συμβαίνει αυτό?
Μπορούν να γίνουν πολλές συζητήσεις για να απαντηθεί το ερώτημα. Ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του απάντηση. Έχω και εγώ άποψη επί του θέματος. Όμως, θεωρώ ότι όσες συζητήσεις και να γίνουν, όσες εκτιμήσεις γραφτούν και ακουστούν, όσο χρόνο και να αφιερώσουμε στο να καταλάβουμε γιατί η ομάδα δεν παρουσιάζει σταθερότητα απόδοσης, το πρόβλημα δεν θα λυθεί μεταξύ των οπαδών. Η ουσία του προβλήματος θα λυθεί, μόνο, στο Ηλίας Πούλλος, ανάμεσα στους παίχτες και τον προπονητή, μέσα από αυτοκριτική, σκληρή δουλειά και πείσμα για την επίτευξη των στόχων. Δεν γίνεται μια ζέστη, μια κρύο. Μια του ύψους, μια του βάθους. Είναι υποχρέωση τους να βρουν την λύση και θα την βρουν. Η ομάδα μοιάζει ικανή για τα πάντα! (θετικά και αρνητικά).

Εμείς τι κάνουμε?
Σε αυτή την κομβική φάση, οι δρόμοι που μπορούμε να ακολουθήσουμε (ως οπαδοί) κατά την γνώμη μου είναι δύο:

Ο πρώτος, αυτός της εσωστρέφειας, κοινός μουρμουρκού, του κλάματος και της απογοήτευσης, του μηδενισμού όλων των προσπαθειών των παιχτών και του προπονητή, με μια σφοδρή  και άδικη κριτική. Βρίζοντας στα επερχόμενα ματς με την πρώτη ευκαιρία παίχτες και προπονητή (με το αφελές επιχείρημα, ότι φωνάζουμε για να φέρουν τα μίλια τους, λες και οι παίχτες μας εν μωρά που έκαμαν αταξία και θα τα επαναφέρουμε σε τάξη).

Ο άλλος δρόμος είναι της συσπείρωσης, της ανασύνταξης δυνάμεων, της υποστήριξης και ώθησης της ομάδας μας (παιχτών και προπονητή) προς την κατάκτηση του τίτλου, πεισμώνοντας ακόμα περισσότερο από τα λάθη μας. Στηρίζοντας την ομάδα ως σύνολο και όχι σαν μονάδες. Υποστηρίζοντας το σύνολο των παιχτών, χωρίς εξαιρέσεις! (όλοι καταλαβαίνετε τι εννοώ). Κλείνοντας τα αυτιά μας σε όλους εκείνους τους αθλιογράφους και σία, που θα βρουν (και πάλι) την ευκαιρία τους, για προπαγάνδα αμφισβήτησης της Ομάδας μας και των ικανοτήτων της. Ακολουθώντας την ομάδα μας, σε κάθε αγώνα και συνεχίζοντας την δική μας μάχη στην κερκίδα. Ασκώντας δίκαιη και στην βάση επιχειρημάτων καλοπροαίρετη κριτική.  Μα πάνω από όλα, μεταδίδοντας την πίστη μας στην Ομάδα (παίχτες, τεχνική ηγεσία, διοίκηση) ότι το Μάιο θέλουμε και μπορούμε να κατακτήσουμε τους στόχους μας, αφήνοντας άλλους να κοιτούν τα αστέρια λησμονώντας την ένδοξη πορεία στην Ευρώπη και άλλους να προσθέσουν άλλη μια αποτυχημένη χρονιά χωρίς τίτλο στην ιστορία τους.

Ο εύκολος και γνώριμος μας δρόμος είναι δυστυχώς ο πρώτος. Ας σκεφτεί όμως, ο κάθε Ομονοιάτης, πιο δρόμο θέλει να ακολουθήσει, και πάνω από όλα ποιος είναι ο πιο ωφέλιμος για την Ομόνοια.

Επαναλαμβάνω, η Ομάδα μας είναι ικανή για ΟΛΑ, για το καλύτερο και το χειρότερο. Καταλυτικό ρόλο στο τι τελικά θα γίνει, έχουμε και Εμείς.

Θα τους κάνουμε το χατίρι να λυγίσουμε ή να ξενερώσουμε?

Δεν το κάναμε ποτέ ,ούτε και τώρα. θα το κάνουμε. Ναι ρε! Το πιστεύουμε! Στην καλύτερη σεζόν της ιστορία τους, Εμείς θα πάρουμε Πρωτάθλημα. Στην καλύτερη σεζόν της ιστορίας τους, Εμείς θα πάρουμε και το Κύπελλο.

Όπως λέει και το σύνθημα της Ομάδας μας:Δυνατά… πιο ΔΥΝΑΤΑ…!!!

Πράσινος Πρεσβευτής | Βήμα Φιλάθλου | [email protected]