Αυθεντικός – [16-9-11]

Το αποτέλεσμα στο τελευταίο ευρωπαϊκό παιχνίδι της ομάδας – που το 1957 τερμάτισε τελευταία αλλά δεν υποβιβάστηκε ποτέ- τι σχέση μπορεί να έχει με το σημερινό άρθρο μου και με την ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ανάγκη κατάκτησης του φετινού τίτλου; Καλύτερα να ρωτήσουμε τι σχέση δεν θα μπορούσε να έχει. Πρωτού όμως περάσουμε στο κυρίως πιάτο να τονιστεί ότι το εν λόγω παιχνίδι δεν το είδα, αφού το θέαμα με χιλιάδες καναπέδες στοιβαγμένους στις κερκίδες ενός γηπέδου είναι άκρως αποκρουστικό.

Αυτόχειρες
Το δυσκολότερο εμπόδιο για την είσοδο τους στους ομίλους του Ch.League δεν ήταν κανένας από τους αντιπάλους που χρειάστηκε να αποκλείσουν. Το δυσκολότερο τους εμπόδιο ήμασταν εμείς, το δυσκολότερο τους έργο ήταν να μας πάρουν το πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα που δεν πήραν αλλά ως ιδανικοί αυτόχειρες τους το χαρίσαμε. Γιατί μόνο ως ιδανικός αυτόχειρας μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος, όταν έχει την ευκαιρία από την 5η αγωνιστική να διολοστείλει τον αιώνιο και κυριότερο του ανταγωνιστή για τον τίτλο και δεν το κάνει.

Θυμίζω,
4η αγωνιστική και το καλομαθημένο παιδάκι των αρχών του κυπριακού ποδοσφαίρου έκλεψε -κυριολεκτικά- την ισοπαλία στο Παφιακό αφού το κοράκι με το σκορ στο 1-1 αρνήθηκε πέναλτι για την παφιακή ομάδα στο 90’+3. Η ΟΜΟΝΟΙΑ με νίκη την επόμενη μέρα και με ακόμα μια την 5η αγωνιστική πήγαινε στο +8 , έστελνε τους καναπέδες σπίτι τους και τον προπονητή τους πίσω στην όμορφη Σαλονίκη να βολτάρει στον Λευκό Πύργο αφού μέχρι το μεταξύ μας παιχνίδι από το πολύ μπουνίδι που έπεσε στα αποδυτήρια τους, μπορούσε κάλλιστα να γυριστεί το επόμενο Fight Club.

Και εμείς τι κάναμε;
Ότι και τον Οκτώβριο του 2008, κατεβήκαμε για να αναστήσουμε τον Λάζαρο αντί να τους τελειώναμε από το φθινόπωρο και στην τελική τους δώσαμε και τον τίτλο. Γιατί αυτό έγινε αδέρφια, όταν από το 27′ χάνεις στο αιώνιο ντέρμπι με 3-0 τότε τίποτα δε μπορεί να θεωρηθεί ως φυσιολογικό. Όταν από το 7′ -και αναφέρομαι στην 4η αγωνιστική- χάνεις με 0-1 και για 83′ συν τις καθυστερήσεις δεν κάνεις ουσιαστική ευκαιρία για τέρμα, απέναντι σε μια ομάδα αγνώστων λοιπών στοιχείων τότε τι; Το τόπι το κατέχουμε, την ΟΜΟΝΟΙΑ την ακολουθούμε δεκαετίες και είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε το θέλω από το δεν θέλω, το μπορώ από το δεν μπορώ, την θέληση και το πάθος από τον εμπαιγμό.

Δική μας η ευθύνη
Όταν αυτοί έκτιζαν εμείς χαλούσαμε και όταν αυτοί ήταν στα τάρταρα αντί να τους κρατήσουμε εκεί πηγαίναμε για να τους φέρουμε πίσω! Για το που βρίσκονται αυτή τη στιγμή είναι δική μας η ευθύνη και μόνο , δική μας η ευθύνη με τις εκάστοτε αποτυχημένες διοικήσεις. Που σαν τέτοια τείνει να εξελιχθεί και η τωρινή με την ηττοπαθή στάση της που μεταφέρεται στα αποδυτήρια και με τα εγκληματικά λάθη στον οργανωτικό και αγωνιστικό τομέα. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα αδέρφια δεν ωφελεί να εθελοτυφλούμε γιατί όσο καλομαθημένο και να είναι το παιδάκι των αρχών του κυπριακού ποδοσφαίρου, άλλες τόσες είναι οι ελλείψεις και οι παραλήψεις στην δομή του σωματείου μας.

Πόσο μαλάκας είσαι;
Διαβάζοντας κάποιοι το άρθρο αυτό, πολύ θα ήθελαν να με ρωτήσουν πόσο μαλάκας είμαι που αναφέρω βαριές ήττες από περσινά και προπέρσινα παιχνίδια. Πόσο μαλάκας είμαι που κρίνω την πολιτική της διοίκησης και μέχρι ενός σημείου το μέχρι τώρα έργο της. Και εγώ απαντώ με ερώτηση, πότε έπρεπε να ειπωθούν για να αφυπνιστούν όσοι πρέπει να αφυπνιστούν; Πότε έπρεπε να ειπωθούν για να καταλάβουμε όλοι μας ότι χτίζουν από τα κομμάτια του jenga που παίζουμε δύο δεκαετίες τώρα; Όταν (για ακόμα μια χρονιά) θα τελειώσουμε από το πρωτάθλημα μήνα Οκτώβριο, Νοέμβριο; Μαλάκας θα ήμουν αν έγραφα χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

SAY IT LOUD – I’M GREEN & I’M PROUD

ΥΓ. Αυτή η στήλη δεν έγινε για να βγάζει δελτίο τύπου για την αποστολή και τους τραυματίες, αλλά μια αυθεντική πράσινη κριτική με νότες.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ‘Η ΚΑΝΕΝΑΣ

Αυθεντικός