Hoolifan: Αιώνια μαγεμένος τριφυλλάρα


hoolifan post

Άρρωστε ασύγκριτε πράσινε λαέ.

Η μεγάλη ώρα της προσμονής για άλλη μια φορά πλησιάζει. Λίγες μόνο ώρες πριν από το αιώνιο ραντεβού και το μυαλό κοντεύει να παραδοθεί εντελώς στους ρυθμούς της καρδιάς. Της καταπράσινης αυτής καρδιάς που κουβαλάει ο καθένας μας μέσα του από παιδί. Που μπορεί να μας έβαζε πάντα σε μπελάδες, μπορεί να γέμιζε με αφόρητο πόνο το κορμί σαν ράγιζε, μα ποτέ δεν μας έκανε να μετανιώσουμε ούτε για μια στιγμή για αυτό που είμαστε. Για αυτό που γεννηθήκαμε. Μιας καρδιάς που επιμένει να χτυπάει ακούραστα όταν όλα γύρω της την προστάζουν με λύσσα να σταματήσει. Μιας καρδιάς που επιμένει να αγαπά συνεχόμενα και αλύγιστα μιαν αγάπη και έναν έρωτα που ποτέ του δεν φάνηκε αντάξιος. Αυτής της τρελής ρε και παράνομης καρδιάς που περιφρόνησε την λογική όπου και να την συνάντησε αυτής της περίεργης καρδιάς που χλεύαζε με όμορφη αναίδεια τους επικριτές της σαν τους έβρισκε στο δρόμο.

Ντέρμπι ξανά στα σκαλιά αδέρφια μου. Τα ανεβήκαμε και τα κατεβήκαμε πολλές φορές ετούτα τα σκαλιά στα χρόνια που περάσαν, τα έμαθε το διάβα μας, το βλέμμα μας τα γνώρισε απέξω. Γίναν γνωστά μονοπάτια της ζωής μας, αυλάκια στην ίδια μας την ψυχή. Πάντα τα ανεβαίναμε με το κεφάλι περήφανα ψηλά και καθαρό βλέμμα ολόισια καρφωμένο στον ουρανό, με τις σημαίες και τα ταμπούρλα μας να γεμίζουν την ατμόσφαιρα με χρώμα. Και σχεδόν πάντα ρε γαμώτο, πάντα, τα κατεβαίναμε με το κεφάλι χαμηλά για να μην φαίνεται το βλέμμα. Το θολό εκείνο βλέμμα που γνωρίζεις. Μα ποτέ με λιγότερη περηφάνια. Με την ίδια περηφάνια αλλά και με περισσότερη σας λέω. Με περισσότερο μίσος, ναι, και με πείσμα σιδερένιο. Με τις ματωμένες γροθιές μας έτοιμες και πάλι για την μάχη. Από μάχη φεύγουμε και στη μάχη πάμε, συνεχίζουμε το σταθερό μας βήμα. Ούτε για μια ανάσα δεν χαραμίζουμε καιρό, έτσι κάνουν αυτοί που αγαπάνε τον σκοπό. Γιατί έτσι κάνουν αυτοί που τολμούν. Να τα δίνουν όλα και να παίρνουν στάχτη, να τα σκορπούν όλα σαν σκόνη στον άνεμο και απλά να χαμογελούν σαν τα βλέπουν να χάνονται. Γιατί δεν έζησε κανείς πραγματικά αν δεν έχει δοθεί ολότελα σε κάτι. Και εμείς σου δοθήκαμε το ξέρεις.

Αυτόν τον ανεκπλήρωτο έρωτα πάμε να συνοδέψουμε και αύριο αδέρφια. Και τι ζητάμε δηλαδή. Ένα του χάδι, μια ανταπόκριση, έστω ένα μισό χαμόγελο στα χείλη. Μια λάγνη κρυφή ματιά πίσω από τον ώμο. Ένα σεμνό βλέμμα ίσως που να λέει αυτή τη φορά είμαι μαζί σας, αλλά και ένα βλέμμα παγωμένο που πετάει φωτιές ολάκερες στους απέναντι εχθρούς. Και αν θέλει ας το δώσει και αν θέλει ας μην το δώσει. Στα αρχίδια μας. Εμείς θα πάμε. Εμείς θα είμαστε εκεί. Εκεί που μας έταξε η μοίρα, εκεί που μας έπεσε ο κλήρος της ζωής. Δεν ζητάμε ανταλλάγματα, δικαιοσύνη ζητάμε. Να γίνει το δίκαιο. Μια φορά το δίκαιο.

Να τους κεράσεις μια φορά και εκείνους πόνο, να βρέξεις τα χείλη τους με πίκρα. Σαν αυτή που ποτίζουν αβέρτα το λαό σου τόσα χρόνια και εσύ στέκεσαι και βλέπεις. Όλοι εκείνοι που γίναν μάγκες με τις ψεύτικες χαρές, όλοι εκείνοι που θυμήθηκαν τα χρώματα της ομάδας τους σαν την είδαν να μοστράρει στη tv. Κέρνα τους και μην σκέφτεσαι τον λογαριασμό, κέρνα φαρμάκι, θα το πληρώσουμε εμείς οι οπαδοί σου, εμείς τα αρρωστάκια σου. Οι αλήτες σου και οι τρελοί. Κέρνα μίσος με το λίτρο, κέρνα θυμό με την οκά. Μέθυσε μας από τη χαρά και εκείνους από λύπη, μέχρι το πρωί τραγούδα μας γλυκά να κοιμηθούμε. Ήρθε η ώρα να ξενυχτήσουν αυτοί μες το αγιάζι της ψυχής και το κρύο της καρδιάς.

Κέρνα τους για τα τόσα βαθιά χαράματα που μας ξημέρωσες, για τα τόσα ανήσυχα βράδια που μας νύχτωσες. Για όλα τα φεγγάρια που γέμισαν και άδειασαν για πάρτι σου, για όλες τις κατακόκκινες ανατολές που φάνηκαν στο βάθος να σε περιμένουν να ξυπνήσεις απ’ τον ύπνο. Για τα τόσα παιδιά που κλείδωσες σε μοναξιές, που τα άφησες μονάχα να μετράνε τα γιατί και τον πόνο. Για τους τόσους αλαφροΐσκιωτους που καταστράφηκαν κυνηγώντας τα χαμένα σου μεγαλεία, τις βιαστικές σκιές που στρίβουν στην γωνία με χαμηλωμένα τα κεφάλια. Για τα φαντάσματα που μπαινοβγαίνουν μέσα στα ερείπια του κάστρου σου γυρεύοντας τα μικρά παιδιά να τα στοιχειώσουν. Μα δεν φοβούνται τα παιδιά σου ρε τα ακούς? Σου φωνάζουν, σε τραβάνε από το χέρι. Ξύπνα! Σήκω και έλα μαζί μας στην γιορτή! Ξόρκισε το κακό πανάθεμα σε, λύσε τα μάγια. Γέμισε τα ποτήρια, κέρνα τους ανάθεμά σε, πνίξε τους!! Ξύπνα !! Μέθυσε μας, ταξίδεψε και πάλι το μυαλό στα μυστικά σου μέρη, στα καταπράσινα λιβάδια της χαράς που κάποτε βαδίζαμε παρέα. Πάρε μας αγκαλιά, χόρεψε μας μέχρι το πρωί, μέχρι να φύγουνε τα αστέρια και να ρθούνε άλλα. Μέχρι να φύγουνε και αυτά. Τραγούδα και γέλα δυνατά σαν να είναι η τελευταία μας φορά.

Στο αιώνιο ραντεβού λοιπόν καρδιά μου. Εκεί θα σε περιμένω. Με το βλέμμα καρφωμένο στο παλιό ρολόι να μετράω τα λεπτά. Με ένα πράσινο κασκόλ στο λαιμό και με το στομάχι μου δεμένο χίλιους ναυτικούς κόμπους. Με τις τρύπιες μου τσέπες να ξεχειλίζουν ελπίδες και με χαμόγελο να σφυρίζω ένα τραγούδι που σου αρέσει από παλιά. Και όπου μας βγάλει και τούτο το ταξίδι. Μην σε νοιάζει. Και αύριο πάλι από πίσω σου θα τρέχω. Πρώτος να λύνω τα σκοινιά. Πρώτος δεμένος στο μεσιανό κατάρτι, με τα χέρια πίσω. Αιώνια μαγεμένος τριφυλλάρα, αιώνια πιστός…

HOOLIFAN